Hey allemaal,

Mijn allereerste dag van mijn outback avontuur begon op 1 Februari. De dag begon redelijk vroeg waar ik om kwart voor 7 werd opgehaald voor mijn avontuur. Onze tourgids heete Sid en maakte ons meteen van begin al bang dat het in de zon zo'n 63 graden zou zijn en we echt wel minstens 2 liter water moesten meenemen, aangezien zijn vorige groep heel vervelend en negatief was geworden (niet volledig zeker of dat met elkaar in verband stond). Je begrijpt het al eerste stop de supermarkt waar we vervolgens met zijn alle het waterschap zo'n beetje hebben leeggekocht :P. Ik zat naast een aardig braziliaans meisje genaamd Amanda en kwam erachter dat zei naar Adelaide was gekomen om engels te leren en daar dus in een gastfamilie is verbleven. Aangezien ik niet zo goed in het onthouden van namen ben probeerde ik elke keer maar een naam per keer te vragen wat het voor mij iets makkelijker maakte om te onthouden. Na ongeveer anderhalf uur rijden hadden we onze eerste stop. Finke rivir, deze stroomde wat volgens onze tourgids in de 5 jaar dat hij deze tours gaf nog nooit was gebeurt. Hij vertelde dat de outback een cycle bevatten van 6 jaar droogde en dan weer 6 jaar nattigheid (tot op een zekere hoogte natuurlijk dan he). Wij bevonden ons nu in het 6de jaar van de natte periode en dit jaar in het bijzonder had het uitzonderlijk veel geregend. Dit hield in dat de woestijn niet zoals ik had verwacht volledig uit zand bestond, maar heel veel groen gras bevatten. Hier was ik eerst wel heel teleurgesteld in omdat ik zo hoopte op die prachtige rode woesternij. Maar na over de eerste teleurstelling heen te zijn gekomen besefte ik dat het eigenlijk een prachtig contrast is zo dat rode zand tussen dat groene gras door en dat het stiekem ook wel een beetje bijzonder is omdat het niet altijd zo het geval is. Onze eerst volgende stop was Yulara, waar we ook zouden overnachten. Hier hebben we eerst al onze spullen gedropt waarna we opweg gingen naar Uluru. Onderweg zagen we ook nog in de verte iets wat onze gids Fooluru noemt, dit is eigenlijk mount Connor, die je van een afstand als eerste ziet en lijkt op Uluru (tenminste als je nog nooit Uluru in het echt gezien hebt). Als eerst gingen we naar de favorieten plek van Sid de Mutitjulu waterhole bij Uluru. Hier vertelde hij dat alles wat je in het landschap ziet is vertaald naar een verhaal voor de aborignals. Zo gaat het verhaal dat bij deze zijde van Uluru hoorde dat er een python was die vanuit het noorden kwam met haar eieren om haar nek en zo richting Kuniya Piti ging (punt van Uluru). Hier vind je rotsen die haar eieren vertegenwoordigen. Op een dag voelde ze een enorme pijn in haar buik wat voor haar betekende dat haar neef in gevaar was. Zo glibberde ze over de rotsen richting de waterhole, ook dit zie je op de rotsen. Daar zag ze dat een giftige zwarte cobra (andere stam) haar neef had gedood met speren (gaten in de rotswanden) en hier heel respectloos mee omging, het is namelijk belangrijk nadat je een schuld vereffend hebt je de doden respectvol begraafd. Woma (phyton) werd heel kwaad doordat deze cobra zo hard om haar verdriet lachde en sloeg hem, (spleet in de rotswand), de cobra bleef gewoon doorlachen en giftig van woeden sloeg Woma hem nogmaals zo hard dat zijn schedel spleet, waarbij zijn schild op de grond viel (gevallen rots en een opening staat voor de dood van de cobra). Vervolgens volledig overwelm van verdriet rolt Woma zich op en veranderd in gesteente (stuk dat op een opgerolde slang lijkt), dit betekend voor de aboriginals dat haar geest hier nog steeds aanwezig is. Dit is een van de vele aborignal verhalen. Deze verhalen betekenen heel veel, je kunt hier bijvoorbeeld uit halen hoe je moeten jagen, waar je bepaalde dieren moet raken, de gedragsregels naar elkaar, wat je wel en niet kunt eten en als je alle verhalen bij elkaar voegt heb je een geografische map van Australie. De vormen van de rotspartijen vormen namelijk de herkenningspunten voor de kaart. Enorm ingenious, en door deze verhalen via liederen over te dragen zijn ze volledig intact gebleven zonder veel verandering. Kinderen krijgen nog versimpelde versies omdat ze sommige dingen nog niet hoeven te weten en naarmate je ouder wordt krijg je de volwassen versie. Na dit verhaal en het zien van de waterhole begaven we ons naar het cultural centre, waar we nog 2 verschillende verhalen konden lezen correlerend met de vorm van Uluru. We eindigde ons Uluru avontuur met een wandeling langs de rotstekeningen van vroeger en de verschillende kamers van de aboriginal waar je kon zien dat in de keuken (uitgeholling) sommige stukken rots extreem glad waren door het vermalen van eten. We konden deze wandeling uitlopen tot de Kantju Gorge een andere waterpoel. Wat opvallend is, is dat Uluru veel zwarte strepen bevat. Dit komt doordat als het heeft geregend hier water vanaf stroomt en de bacterie die achterblijven zijn zwart, zo kan je precies zien waar de watervallen zijn geweest. De dag werd afgesloten met een mooi uitzicht over Uluru tijdens de zonsondergang. Dit was ook meteen het moment dat onze reisgenote Sam zijn vriendin Jenny ten huwelijk heeft gevraagd, en zoals even werd duidelijk gemaakt ze ja had gezegd :p. 's Avonds heeft onze gids heerlijk voor ons gekookt met malse kangoeroe (onze gids was kok geweest) en hebben we de nacht doorgebracht in een Swag, soort slaapzaak die niet volledig dicht kan en als een soort van tent fungeert. Hierbij vertelde onze gids dat we moesten oppassen voor centipedes (duizenpoten) aangezien gebeten worden door dit ongedierte voor 7-9 uur verschrikkelijke pijn veroorzaakt. Nou toen was het wel gedaan met de slaap, hele nacht niet kunnen ontspannen omdat ik bang was dat er zo'n ding in mijn Swag zou kruipen, zeker omdat ik hem niet helemaal dicht deed vanwege de verschrikkelijke hitte. Het zwembad was al gesloten maar omdat iedereen het warm had zijn we stiekem met zijn alle gaan zwemmen in het donker. Onderweg naar het zwembad zagen we een schorpioen op het pad kruipen, heel bijzonder.

De volgende dag stonden we al om 4 uur 's ochtends op en werden we verblijd met pannenkoeken van Sid :). We moesten wel voort maken want het was heel belangrijk dat we om 5 uur al in de bus zouden zitten op weg naar Kata Tjuta. Hier stond een 3 uur lange wandeling door de valley of the winds op het programma, net toen het licht begon te worden begonnen wij onze wandeling, met een heerlijk briesje liepen we langs deze prachtige rode rotsenpartij met plukken groen/geelig gras. Waarna we een prachtig beeld te zien kregen van de opkomende zon vanuit de Karingana lookout. Tijdens deze hike leerde ik mijn groepsgenoten wat beter kennen: je had Tiz, Sam, Jenny en Laura uit engeland, Amanda uit Brazillie, Alfie uit ierland, Lara en Clements uit Duitsland, Lara en Simon uit Zwisterland, Karin, Esther en ik uit Nederland en dan nog 2 goede vrienden van mij Daniel en Julie uit Denenmarken. Gelukkig hadden wij wel echt een heel leuke groep en ik heb me echt fantastisch vermaakt met iedereen. Na het einde van de hike zijn we weer terug naar onze camping gegaan, waar we een uurtje voor ons zelf hadden en dus even het zwembad in konden plonzen voordat we onze route weer voortzette richting kings canyon. Hier aangekomen (duurde wel een paar uur) begon het te regenen en bleek Groovy Grape (de maatschapij) tot grote irritatie bij Sid ons overboekt te hebben.. Toch maar een andere campingplaats gehijackt en na een halfuurtje was het gestopt met regenen. Sid maakte een gezellig kampvuur en begon met koken, wij bleven een beetje rond het kampvuur zitten en kletste wat. Eten was weer erg lekker en 's Avonds hebben we gezellig met onze Swag rond het kampvuur geslapen, wat er ook voor zorgde dat ik me beter kon ontspannen aangezien dieren nou eenmaal niet zo gek zijn op vuur. :D

De volgende dag begonnen we weer om 4 uur want vandaag zouden we kings Canyon hiken en door de extreme hitte is deze track om 9 uur 's ochtends al gesloten. De track begon met heartattack hill, een pittige klim moet ik zeggen, maar wat mooi om te zien. Bovenaan de heuvel is een defibrillator kastje dus je snapt misschien wel waarom je deze track niet met extreme hitte mag doen :p. Onze gids vertelde het verschil met een canyon (inzakking van het gesteente) en een Gorge (ontstaan door erosie van rivieren). Leuk feitje de Grand Canyon in Amerika is eigenlijk geen Canyon maar een Gorge. Vanuit hier zijn we over de Canyon gewandelde naar een prachtig uitzicht waarbij Sid tussendoor verschillende dingen aangaf. Zo is er een opening in de wand die gebruikt is voor de film Priscilla: Queen of the Desert en dus wordt aangeduid als Priscilla's crack, erg charmant, :p. Sid liet ons ook een plant zien waarbij het melkachtige goedje dat aan de binnenkant zit wonden desinfecteert en het herstel bevordt. In zijn vorige toer was er een meisje die daar niets van geloofde en de wond dus voor de helft had behandeld. Resultaat: helft perfect genezen andere helft volledig geinfecteerd, mag jij raden bij welke helft wat hoort. Uiteindelijk hebben we 2 wandelingen gedaan, the Rim walk en de Garden of Eden, wat een permanent groen stuk is binnen in de Canyon omdat hier een permanente bron van water te vinden is. Na deze 3 uur durende wandeling konden we weer even zwemmen op de camping voordat we ons opweg bevonden richting onze volgende overnachtplaats. Deze nacht sliepen we lekker in airconditioned rooms, bij een pub in de middel of nowhere (Marla) waar iedereen natuurlijk dronken in de auto terug naar huis rijdt, want hoe kom je anders thuis XD. Heerlijk geslapen en we konden zelfs uitslapen voor de volgende dag tot 7 uur.

Dag 4, we zijn vanuit Marla helemaal naar Coober Pedy gereden. Dit stadje ziet er echt niet uit, het is een opal mijn stadje. Wat dus betekend dat 50 meter in omtrek je allemaal gaten in de grond hebt waar mensen naar opal boren, niet verstandig om daar ergen te lopen dan want je kan zomaar 15 meter of meer naar beneden vallen, hebben ze ook allemaal duidelijk visueel op borden aangegeven :p. Het bijzondere aan Coober Pedy is niet het feit dat ze opal mijnen maar dat ze allemaal in grotten leven, het kan hier zo verschrikkelijk warm worden dat het veel fijner is om een stuk berg uit te hakken en daar te gaan wonen. Er stond nog een stuk te koop dus als je zin hebt om je eigen woning uit te hakken be my guest (A). Binnenin blijft het zo'n 24 graden het hele jaar door, na mijn idee nog steeds te warm, maar ach iedereen zo zijn eigen temperatuurtje he. Er is een hele belangrijke regel in Coober Pedy en dat is dat je in de stad zelf niet naar opal mijnen mag. Mensen slaan hier namelijk nogal gauw in door en voor je het weet hak je zo een gat bij de buren naar binnen. De regel is dat er 4 meter tussen de buren moet zitten en minstens 3 meter tot het dak. Natuurlijk zijn er altijd mensen die 'denken' nog een extra kamertje nodig te hebben en dan toevallig wat opal vinden, maar dat moet je een beetje geheimhouden. Zo kregen we een rondleiding door het museum wat inhield dat we eerst een filmpje van de geschiedenis te zien kregen en daarna een demonstratie opal slijpen. Hiervoor gebruikte ze waardeloze opal (bevat geen kleur). Zeldzamere kleuren zoals rood zijn natuurlijk extra prijzig. Tijdens de tour leide ze ons rond door een huis in de grotten en door de mijnen zelf, waar we zowel waardeloze opal als waardevolle opal te zien kregen. Na deze interessante tour had je nog de keuze om opal sierraden aan te schaffen, allemaal erg duur en de wat goedkopere bevonden zich in een zilveren hangertje (sorry Mama)... Er was zelfs een ring voor 17.500 dollar :O. Hierna bezochten we nog een kerkje, ook in de rots ingebouwd en gingen we daarna naar de kangoeroe sanctury. Hier worden rode reuzenkangoeroes opgevangen en dit is ook de eerste keer (en helaas de laatste keer) dat ik deze kanjers te zien kreeg. Prachtig zijn ze met van die mooie zebrapatronen op hun snuit. We kregen allemaal wat voer zodat ze uit onze hand konden eten en vervolgen lebberde ze je hele arm af, waarschijnlijk omdat die zoveel zout bevatten... Terry (een van de weldoeners) liet ons ook nog een baby kangoeroe zien die we allemaal een voor een mochten aaien. En omdat Sid goed vrienden is met Terry mocht hij de kangoeroe vasthouden en rond laten gaan, zo lief. Toen we opweg gingen naar deze Sanctuary zagen we een drive in bioscoop en vroegen we of we daar heen konden. Aangezien het zaterdag was bleek er Star wars Rogue one te draaien dus zijn we eerst pizza gaan halen en daarna naar de drive in bios gegaan. Super leuk, iets wat ik altijd al een keertje had willen doen. Helaas was ik nogal moe dus ben ik het laatste half uur in slaap gesukkelt. En toen ik wakker werd was in eens iedereen dood in de film... :|. 's Avonds hebben we in een bunker geslapen in de grotten wat na mijn idee nog best wel warm was, maar stukken beter dan buiten in de hitte (A).

Dag 5 was nogal een rijdagje, we zijn vanuit Coober Pedy met een paar tussenstops naar stony Creek Bush camp gereden. Waar we onderweg nog langs een salt lake zijn gereden. Best wel cool. 's avonds bij de camping hebben we het gezellig gemaakt, en hebben we nog een paar potjes ping pong gespeeld. De laatste dag zijn we begonnen met een 45 minuten hike van de Flinder ranges. Helaas was het een beetje bewolkt, want met de zon lijkt het vast allemaal net iets mooier. Wat wel heel tof was, was dat toen we er heen reden we echt wel 30 kangoeroes en wallebies langs de weg zagen, super gaaf. De hike was prima te doen aangezien we ons niet meer in de woestijn bevonden en het dus al behoorlijk afgekoeld was :). Vanuit hier reden we door naa Port germein wat de langste pier ooit had, was alleen een stuk afgevallen, reden onbekend en er na vragen had ik niet zoveel zin in want Sid had het in zijn rug gekregen en was dus een tikje ongeduldig laten we maar zeggen. Hier lekker geluncht onder het getikketak van de regen op de bescherming die wij hadden gezocht. Onderweg naar Adelaide reden we nog langs een pink lake, helaas was de fel roze kleur niet heel goed zichtbaar omdat het bewolkt was, maar als je goed keek zag je toch wel dat het meer inderdaad een roze gloed had, heel cool. Rond 5 uur werd iedereen afgeleverd bij zijn hostel. We hadden toen afgesproken om nog gezellig als afsluiter met zijn alle wat te gaan eten en zijn daarna nog een beetje vreemde bar in gegaan waar ze open mic night hadden (was maandag dus was ook de enige waar mensen waren), daar nog even gebleven maar om 12 uur was iedereen toch wel afgehaakt.

Dit was mijn avontuur to zo verre in de outback. Ik vond het echt helemaal fantastisch en de groep was geweldig. Tot de volgende keer!

Dikke knuffel Sacha