Hey allemaal,

14 Februari was ik dan in Hobart aangekomen en met een prachtige zonsondergang werd ik naar mijn hostel gereden. Ik was meteen op mijn plek en bleek hele leuke roomies te hebben J. De volgende dag had ik afgesproken met een van mijn roomies Lauren en een andere jongen naar het MONO museum te gaan, een echt hoogtepunt van Hobart. We vertrokken met de Ferry richting het museum, dit bleek een van de meest aparte musea te zijn waar ik ooit ben geweest. Het was een combinatie van moderne kunst en de evolutie theorie, de titel van de expostitie was de origin of art, zo stond er midden in een van de ruimtes van het museum een gigantisch naakt manga beeld, die aan het mastuberen was, omringt door een spiraal van sperma… Ja ik verzin het ook niet. Of een wand met meer dan 100 malle van vagina’s… Gelukkig waren er ook normale dingen zoals een verteringsmachine die echt voedsel gevoerd wordt en door allemaal chemische processen poep produceerd net zoals ons lichaam, of een kamer vol met gele met zwart bestippelde bollen. Haha zoals ik al zei een heel apart museum maar zeker wel de moeite waard en de uitleg bij al de gekkigheden liet het nog logisch klinken ook :P.

16 Februari was ik nog een beetje moe dus niet heel veel gedaan behalve dan ‘s avonds met mijn roomies naar de bar onder ons hostel gegaan. De volgende dag hadden we wat mensen bij elkaar gesprokkeld om de afdaling van mount Wellington te doen. Dit is een berg van 1200 meter hoogte die Hobart eigenlijk beschermt tegen het slechte weer. We kregen een lift van een meisje dat graag alleen het uitzicht wilde bewonderen en zo gingen we op pad. Boven aangekomen was het koud, erg koud. Maar 8 graden met een behoorlijke wind. Maar een prachtig uitzicht over Hobart, de nabijgelegen eilanden en nog wat andere kleine plaatsjes. In heel tasmanie wonen maar 500.000 mensen en dit eiland is volgen mij groter dan Nederland. Na wat foto’s van het uitzicht gemaakt te hebben met onze bevroren vingers begonnen we dus maar snel met de afdaling, na 10 minuten waren we uit de wind en was het eigenlijk best wel redelijk lekker. Het eerste stuk van de afdaling was redelijk steil maar na de eerste track van ongeveer een km gelopen te hebben werd het allemaal minder steil en makkelijker beloopbaar. In 6 km hebben zijn we ongeveer 800 meter afgedaald en waren mijn benen dus ook wel een beetje moe. Het meest indrukwekkende nog wel is in dat zo’n korte afstand de omgeving echt enorm veranderd, waar we eerst met kleine korte struikjes begonnen bovenaan eindigde we in een soort regenwoudachtig varen bos. Hier hebben we ook nog even een watervalletje bezocht. Waarna we aan het eind nog wat lekkere frietjes hebben gegeten in een restaurantje.

In eerste instantie was het mijn idee om een reisgenootje te zoeken en samen een auto te huren, echter ging dit allemaal niet snel genoeg en zat ik even in een reis dipje en had dus totaal geen zin om dingen uit te zoeken en te plannen, dus besloot ik toch maar weer een tour te boeken aangezien mij dit vorige keer zo goed bevallen was. Zaterdag 18 Februari werd ik dus al vroeg opgepikt voor mijn Tassie tour. De tour zou in 5 dagen het eiland rond gaan en dan op dag 6 zou ik nog een dagtrip hebben naar port arthur. De eerste dag moesten we best wel wat rijden aangezien we helemaal naar de westkust van Tasmanie gingen. Onze eerste stop was Russel falls, onze tourgids dropte ons boven aan de berg en vanuit hier hadden we een uurtje de tijd om naar beneden te wandelen. Dit bos bevatten enorme woudreuzen, behoorlijk indrukwekkend. Tijdens de wandeling kwamen we twee verschillende watervallen tegen, de eerste genaamd de horseshoe waterval, en de tweede was, drum roffel… De Russel waterval natuurlijk ;). Om eerlijk te zijn vond ik de eerste waterval mooier (A). Deze wandeling gaf de ideale gelegenheid om mijn reisgenoten wat beter te leren kennen, natuurlijk wel weer met mijn een naam per keer techniek omdat ik anders echt helemaal niets onthoud. Toen we bijna beneden waren ging een van de duitse meisjes (Jenny) op een boomstam staan om te poseren voor een foto, terwijl haar vriendinnen (Lisa en Franciska) druk bezig waren met foto’s maken sprong er in een keer achter Jenny een schatigge Paddy Melon te voorschijn, een soort ratachtige kangoeroe. Super cute, helaas geen fantastiche foto van kunnen maken maar toch wel weer een geslaagde wandeling zou ik zo zeggen J. Stop nummer 2 gaf ons een gelegenheid om te lunchen bij lake st. Claire. Toen we hier aankwamen begon het flink te regenen. Vlug maar een drie dollar poncho gekocht bij het informatie centrum daar, waar ik zeker weten geen spijt van heb gehad de gehele trip. Toen we langzaam richting het meer liepen hield het gelukkig al weer op met regen dus konden we onze camera’s weer uit onze jassen diepen en wat pixels schieten. Hier ook nog met gevaar voor eigen leven op een rots geklommen, tenmiste als je een kans op natte kleding krijgen gevaar voor eigen leven kan noemen natuurlijk, wat toch echt wel telt hoor als het zo koud is ;p. Onze tourgids vertelde ons dat Tasmanie 3 soorten plateau’s kent, de oostkust is redelijk droog en bevat veel tarwe, bijna iedereen leeft aan deze kant, dan heb je het middenplateau wat al wat ruiger is en uiteindelijk de west kant waar het 6 uit de 7 dagen regent en het heeeel koud is. De natuur en omstandigheden hier is zo ruig dat dit een van de weinige plaatsen is waar aborignals nooit hebben gewoond. En dat zegt wel wat als je bedenkt dat ze wel midden in de woestijn woonde. De derde stop gaf ons weer even de mogelijkheid om onze benen te strekken met een 40 minuten durende wandeling waar we een prachtig uitzicht vanaf de top van Donagh’s hill hadden over de Franklin rivier. Gelukkig voor ons was zelfs het zonnentje weer gaan schijnen. Aan het eind van de middag waren we via Queenstown, wat echt een extreem klein plaatsje is, richting Strahan gereden, onze eindbestemming aan de westkust van Tasmanie. 5 graden was het hier… in de zomer… De eigenaar van de plaats waar we verbleven miste zelfs een paar tanden. Wat redelijk raar was aangezien onze tourgids, Dan, ons nog geen 2 uur geleden vertelt had dat jaren geleden er een 7de generatie familie in isolatie was gevonden midden in de bossen, waar sommige een aantal vingers en tenen extra hadden en minder tanden. Dit nieuws was als een lopend vuurtje door de rest van Australie gegaan en omdat er maar weinig mensen in Tasmanie wonen wordt er altijd gegrapt dat er veel incest is hier. In ieder geval de eigenaar vertelde ons dat je eventueel een vogelbekdier achter in de beek kon zien, nou ik heb hier over de dagen denk ik wel 40 minuten gewacht maar mijn geduld werd helaas niet beloont. Dan maar vroeg naar bed.

Dag 2 stond er ook weer een druk programma op ons te wachten, we zouden vannacht wel weer op dezelfde locatie slapen dus konden onze dikke tassen en koffers lekker laten voor wat het was, een ontplofte berg rotzooi (A). Vandaag moesten we een uurtje rijden naar onze hike voor vandaag richting de Montezuma falls. De dag begon wonderbaarlijk goed met een mooi zonnentje. De wandeling naar de Montezuma falls duurde zo’n anderhalf uur door de bossen maar het pad was goed begaanbaar, onderweg over van alles en nog wat gebabbeld met Dan. De waterval zelf was prachtig, het had de hele nacht geregend dus de waterval was enorm groot en krachtig. Op de terugweg nog op een smal touwladder bruggetje gewandeld voor een uitzicht over de rivier, naar beneden kijken was wel een uitdaging aangezien ik hoogtevrees heb maar voetje voor voetje over die wiebelende brug lopen was goed te doen. De terugweg ging langs dezelfde route als de heenweg met een kleine verandering en dat was dat het anderhalf uur lang regende.. Maar er is licht aan het einde van de tunnel want toen we de parkeerplaats op wandelde begon de zon te schijnen en onze natte kleren te drogen J. Omdat we nogal snelle wandelaars waren hadden we zelfs nog tijd om het plaatsje Seehan in te gaan, benoemd naar een van de Nederlanders die tasmanie hadden bezocht toen het vroeger nog van Diemensland heten. Op de terugweg hadden nog een tussenstop bij de Gormaston outlook, wat een prachtig uitzicht gunde over een soort vallei. ‘s Avonds ben ik met nog een ander meisje van de tour naar het lokale theather in Strahan gegaan. Enorm humoristich maakte dit theather gebruik van interactie met mensen uit het publiek, zo was mijn mede reisgenoot Melissa verkozen tot papagaai. Het toneelstuk heten The Ship that never was en ging over een verhaal waarbij er een schip werd gebouwdt wat vervolgens gestolen werd door een deel van de bemaning, maar tijdens deze diefstal brak er een storm los waardoor het schip zonk. De dieven werden gepakt en beoordeeld tot de doodstraf, maar hun advocaat kwam met een slimme vrijspraak, namelijk het schip was nog zo nieuw dat het nooit geregistreed was en je kunt natuurlijk niet veroordeeld worden op het stelen en tot zinken brengen van een schip dat technisch gezien nooit bestaan heeft, vandaar de titel: the ship that never was. Geniaal en hilarisch en ik heb zelfs nog een korte rol gekregen samen met een meisje dat we daar hadden ontmoet, namelijk water pompen voor de namaak storm :p.

Op dag 3 ging onze reis richting Craddle mountain, en weer hadden we enorme mazzel want het zonnentje scheen, iets wat Dan in de 8 keer dat hij hier was geweest nog nooit had gezien. We kregen de keuze of de berg beklimmen of rond het meer lopen, beide een 3 uur durende tocht. Nou die keuze was snel gemaakt, het meer is lekker vlak en we zijn allemaal wel een beetje moe van het vele wandelen afgelopen dagen dus doe dat rondje meer maar. Dan helemaal perplex, als het mistig is en je ziet niks wil iedereen altijd de berg op naar het uitzicht, nu is het mooi weer en besluit iedereen op een persoon na een rondje langs het meer te doen :p. Prachtige wandeling trouwens en craddle mountain heeft zijn naam gekregen omdat het op een soort wieg lijkt. Onderweg was ik even gestopt om te lunchen samen met Torr, een jongen die uit noorwegen kwam, de grootste pechvogel die ik ooit heb ontmoet. Hij was natgeregend de eerste dag waardoor die ziek was geworden, zijn paspoort verloren, een blaar gekregen van het wandelen, wat uiteindelijk leidde tot een snee, zijn koffer was kapot gegaan en ook zijn mobiel en dit alles over een span van 5 dagen :o. In iedergeval we zaten daar te lunchen en ik voerde een vogel, na een tijdje was hij het brood zat dus torr gooide een stukje van zijn koekje, dat beviel hem wel. Toen Torr even afgeleid werd door een vraag van een mevrouw naast hem greep de vogel zijn kans en vloog recht op Torr af en steelde zo het koekje rechtstreeks uit zijn hand. De verbijsterde blik van Torr was geniaal :D. Eenmaal terug gingen we nog naar een beekje waar we de mogelijkheid hadden om een vogelbekdier te spotten, maar helaas geen geluk. Deze teleurstelling was al gauw verwerkt toen we naar een plek gingen waar we wombats konden spotten, ik had namelijk aan begin van de tour kenbaar gemaakt dat ik deze wandelende tankjes graag in het wild zou willen zien. En ons geluk kon niet op, 4 van deze kanjers gezien waarbij er eentje dichtbij genoeg was om foto’s van te maken, zo cute. Vandaag was ik voorin de bus gaan zitten dus onderweg richting Sheffield heb ik ook nog 2 echidna’s kunnen spotten vanuit de bus, wat een geluksdag zeg J. Dan vertelde ons dat Sheffield jaren geleden er voor probeerde te zorgen dat touristen ook daadwerkelijk in dit kleine plaatsje stopte, om dit op te lossen waren ze begonnen met muurschilderingen aan de buitenkant van de gebouwen, en dit bizare idee heeft uiteindelijk nog gewerkt ook. ‘s Avonds kwamen we aan in Launcheston waar we de volgende dag weer vroeg op moeste omdat we nog 13 mensen erbij kregen die alleen maar de oostkust tour hadden geboekt. ‘s avonds lekker gekaart met de meiden een spel genaamd Dumbell dat zei de dag ervoor van Dan hadden geleerd.

De dag begon met mensen ophalen waarna we daarna richting Cataract Gorge gingen, een brede rivier in de stad met een mooi park waar we in een half uurjte doorheen wandelde. Na deze vroege ochtendwandeling was het moment dan daar, we gingen naar de Bay of fires, een highlight waar ik de hele tour al naar uitkeek. Deze baai was tropisch mooi met rood bedekte rotsen. Omdat het al een stuk warmer was hier aan de oostkust besloten we te gaan zwemmen in de ijskoude zee. Waar Cairns een zee temperatuur had van 30 graden was de zee hier toch al gauw rond een graadje of 10. Brrr bijna een nieuwjaarsduik dus (A). Maar toch dapper een tijdje erin gebleven en na 15 minuten ofzo was het niet meer zo koud, dus of mijn voeten waren zo gevoelloos dat ik ze niet meer voelde of ik was daadwerkelijk gewend aan de kou, zullen we nooit te weten komen he. Na twee uurtjes gingen we weer onderweg richting Bicheno, waar we een tussenstop maakte in Shelly Beach, een strand bezaait met duizende schelpen. Hier maar de mooiste uitgezocht en meegenomen. In Bicheno werd ons een fish and chips place aangeraden, the best in town. Ik ben niet zo’n fan van vis maar als je het frituurt kan ik het wel hebben, haha volgens mij kan je zelfs nog een gefrituurde schoen lekker maken. Hier in Bichino gebeurde het ik heb voor het eerst in mijn leven Gummy Shark gegeten, ja een echt haai :o. Via de terugweg zijn we nog over de rood bedekte rotsen teruggelopen waar het water prachtig hoog opspatte tegen de rotsen. Met een plek in het bijzonder, de blowhole waar water nog krachtiger omhoog wordt geduwt. Prachtig. Op de terugweg naar onze overnachtingslocatie heb ik nog een walibi gezien.

De laatste dag van de loop begaf ons richting wineglass bay. Er zijn twee verhalen die de ronde doet hoe deze baai aan zijn naam is gekomen, een is dat de baai op een wijnglas lijkt, terwijl de andere wat luguberder klinkt maar meer aannemelijk. Vroeger was tasmanie een gigantische walvisjacht gebied dus het verhaal gaat dat ze de gewonde walvissen in deze baai loodste en zo het water wijnrood kleurde. Hier in wineglass bay zouden we een wandeling maken naar het strand, met tussendoor een uitzichtspunt over de baai. Om hier te komen moesten we een behoorlijke berg beklimmen en mijn benen waren inmiddels toch wel aardig verzuurd van dat vele wandelen afgelopen dagen. Met een moeizame start toch wel helemaal bovenaangekomen en naar het strand weten te lopen. Prachtige wandeling met een walibi langs het pad als beloning. Na 3 uur bij de parkeerplaats aangekomen zelfs nog een joey (jonge walibi) gezien. Na de wandeling zijn we nog naar de top gereden waar we een kort rondje konden lopen met nog meer prachtig uitzicht over de omgeving. Haha misschien hadden jullie het al gemerkt, tasmanie bestaat uit veel prachtige uitzichten, dus nu heb ik heel veel foto’s met bergen en baaien :p. Onze tassie tour zat er al weer bijna op maar als afsluiter gingen we nog naar Bonoron Wildlife sanctuary. Hier kregen we een tour waar de verzorgster een wombat oppakte en ons vertelde dat deze dieren een harde botplaat in hun bips hebben ter verdediging tegen predatoren. Zo rennen deze kleine tankjes snel naar hun hol en blokken dan de ingang met hun achtereind. De vijand kan dan bijten en krabben aan hun bips maar ze voelen helemaal niets. Echter zijn deze knuffeltjes nogal ongeduldig, dus na een tijdje spelen ze voor dood en zakken door hun pootjes, wanneer het roofdier dan zijn kop in het hol steek, staat de wombat snel op en hun sterke botplaat verbrijzeld dan de schedel van hun vijand tegen het plafond. Een erg effectief verdedigingmechanism zou ik zo zeggen. Verder zijn ze best lief hoor (A). We kregen ook een echt tasmaanse duivel te zien, die tug of war (touwtrekken) speeld met de zookeeper om een stuk vlees. Deze duivels hebben hun naam van het geluid dat ze kunnen maken, erg angstaanjagend en luidruchtig. Het zijn echte aaseters en goede opruimers in de natuur waarbij ze het karkas met bot en al verslinden. Helaas zijn ze bedreigd door verkeersongelukken maar ook door een overdraagbare tumor in het gezicht. De tassie bevolking is dan ook druk bezig de gezonde van de ongezonde te scheiden en deze te isoleren tot de ongezonde zijn uitgestorven. Een soort gelijk probleem is er bij koala’s al gaat het hier om chlamydia. Verder ook nog een keer op de foto met een koala kunnen gaan en kangoeroes kunnen voeren in het weitje. Een fantastische afsluiting van een geweldige tassie loop. Gelukkig hadden Jenny en Lisa ook de 6daagse tour geboekt dus de volgende dag zouden we nog samen naar port arthur gaan.

Vandaag hadden we een andere tourgids aangezien dit dan ook een dagtour is met een hele andere groep. Onze eerste stop was Richmond een schattig plaatsje met een pitoresk bruggetje. Hier voerde Jenny, Lisa en ik wat eenden bij de waterkant, waarbij we al gauw heel populair werden. Na een halfuurtje gingen we weer verder richting de lavendel velden, hier kon je zelfs lavandel ijs kopen, maar toch maar niet geprobeert veel te duur voor zo’n weeeig ruikend ijsje :p. Uiteindelijk kwamen we in Port arthur, dit was een van de oude gevangenissen. Vroeger had tasmanie namelijk een heleboel convicts allemaal getransporteerd vanuit engeland. Port arthur was zo interessant omdat er maar een smalle landbrug met het land geconect was waar ze maar een paar bewakers neer hoefte te zetten en honden om zo ontsnapping onmogelijk te maken, mensen konden vroeger namelijk niet echt zwemmen. Een van de gevangen dacht een keer de bewakers te slim af te zijn door zich in een kangoeroe huid te wikkelen en zo langs de bewakers te glippen. Echter had hij niet voorzien dat de bewakers zich verveelde en het wel vermakelijk vonden om een kangoeroe te schieten, vlug maar zijn identiteit bekend gemaakt wat natuurlijk leide tot een kogelloos lichaam maar wel grote problemen. Sterker nog Dan had ons vertelt dat Sarah island, een eiland aan de westkust vroeger de gevangenis was, echter kregen de convicts het voor elkaar om hiervandaan te onstappen en door de ruige wildernis van Tasmanie helemaal terug naar Hobart te lopen, we hebben het hier over het gedeelte wat zelfs de aboriginals te ruig vonden om te wonen. Het verhaal gaat dat een van de convicts samen met een aantal mede gevangenen ontstapte, hij was gepakt in Hobart waar ze vroegen waar zijn maten waren, hij antwoorden: I ate them. Ze geloofde hem niet en stuurde hem terug naar Sarah island, opnieuw onsnapte hij en opnieuw vroegen ze waar zijn mede mates waren die ook onstnapt waren, ook nu vertelde hij dat hij ze opgegeten had. Toch redelijk verbouwereerd is er een speurtocht uitgezet waarbij ze erachter kwamen dat hij daadwerkelijk de waarheid sprak. Voor deze gruwelijkheden heeft hij uiteindelijk de doodstraf moeten ondergaan. Heel apart verhaal. Verder hadden we nog een cruise gedaan waarbij je wat informatie te horen kreeg. Op de terugweg gingen we nog langs devils kitchen een machtige rotsformatie waar water onderdoor stroomt. Verder hebben we nog een blowhole bezocht en een heerlijke chocolade minifabriek waar je natuurlijk samples had die je kon proeven, jammie. En geloof het of niet dit was dan al weer het einde van mijn 6daagse tour.

Tot de volgende keer.

Dikke knuffel,

Sacha