Tassie Tour

Hey allemaal,

14 Februari was ik dan in Hobart aangekomen en met een prachtige zonsondergang werd ik naar mijn hostel gereden. Ik was meteen op mijn plek en bleek hele leuke roomies te hebben J. De volgende dag had ik afgesproken met een van mijn roomies Lauren en een andere jongen naar het MONO museum te gaan, een echt hoogtepunt van Hobart. We vertrokken met de Ferry richting het museum, dit bleek een van de meest aparte musea te zijn waar ik ooit ben geweest. Het was een combinatie van moderne kunst en de evolutie theorie, de titel van de expostitie was de origin of art, zo stond er midden in een van de ruimtes van het museum een gigantisch naakt manga beeld, die aan het mastuberen was, omringt door een spiraal van sperma… Ja ik verzin het ook niet. Of een wand met meer dan 100 malle van vagina’s… Gelukkig waren er ook normale dingen zoals een verteringsmachine die echt voedsel gevoerd wordt en door allemaal chemische processen poep produceerd net zoals ons lichaam, of een kamer vol met gele met zwart bestippelde bollen. Haha zoals ik al zei een heel apart museum maar zeker wel de moeite waard en de uitleg bij al de gekkigheden liet het nog logisch klinken ook :P.

16 Februari was ik nog een beetje moe dus niet heel veel gedaan behalve dan ‘s avonds met mijn roomies naar de bar onder ons hostel gegaan. De volgende dag hadden we wat mensen bij elkaar gesprokkeld om de afdaling van mount Wellington te doen. Dit is een berg van 1200 meter hoogte die Hobart eigenlijk beschermt tegen het slechte weer. We kregen een lift van een meisje dat graag alleen het uitzicht wilde bewonderen en zo gingen we op pad. Boven aangekomen was het koud, erg koud. Maar 8 graden met een behoorlijke wind. Maar een prachtig uitzicht over Hobart, de nabijgelegen eilanden en nog wat andere kleine plaatsjes. In heel tasmanie wonen maar 500.000 mensen en dit eiland is volgen mij groter dan Nederland. Na wat foto’s van het uitzicht gemaakt te hebben met onze bevroren vingers begonnen we dus maar snel met de afdaling, na 10 minuten waren we uit de wind en was het eigenlijk best wel redelijk lekker. Het eerste stuk van de afdaling was redelijk steil maar na de eerste track van ongeveer een km gelopen te hebben werd het allemaal minder steil en makkelijker beloopbaar. In 6 km hebben zijn we ongeveer 800 meter afgedaald en waren mijn benen dus ook wel een beetje moe. Het meest indrukwekkende nog wel is in dat zo’n korte afstand de omgeving echt enorm veranderd, waar we eerst met kleine korte struikjes begonnen bovenaan eindigde we in een soort regenwoudachtig varen bos. Hier hebben we ook nog even een watervalletje bezocht. Waarna we aan het eind nog wat lekkere frietjes hebben gegeten in een restaurantje.

In eerste instantie was het mijn idee om een reisgenootje te zoeken en samen een auto te huren, echter ging dit allemaal niet snel genoeg en zat ik even in een reis dipje en had dus totaal geen zin om dingen uit te zoeken en te plannen, dus besloot ik toch maar weer een tour te boeken aangezien mij dit vorige keer zo goed bevallen was. Zaterdag 18 Februari werd ik dus al vroeg opgepikt voor mijn Tassie tour. De tour zou in 5 dagen het eiland rond gaan en dan op dag 6 zou ik nog een dagtrip hebben naar port arthur. De eerste dag moesten we best wel wat rijden aangezien we helemaal naar de westkust van Tasmanie gingen. Onze eerste stop was Russel falls, onze tourgids dropte ons boven aan de berg en vanuit hier hadden we een uurtje de tijd om naar beneden te wandelen. Dit bos bevatten enorme woudreuzen, behoorlijk indrukwekkend. Tijdens de wandeling kwamen we twee verschillende watervallen tegen, de eerste genaamd de horseshoe waterval, en de tweede was, drum roffel… De Russel waterval natuurlijk ;). Om eerlijk te zijn vond ik de eerste waterval mooier (A). Deze wandeling gaf de ideale gelegenheid om mijn reisgenoten wat beter te leren kennen, natuurlijk wel weer met mijn een naam per keer techniek omdat ik anders echt helemaal niets onthoud. Toen we bijna beneden waren ging een van de duitse meisjes (Jenny) op een boomstam staan om te poseren voor een foto, terwijl haar vriendinnen (Lisa en Franciska) druk bezig waren met foto’s maken sprong er in een keer achter Jenny een schatigge Paddy Melon te voorschijn, een soort ratachtige kangoeroe. Super cute, helaas geen fantastiche foto van kunnen maken maar toch wel weer een geslaagde wandeling zou ik zo zeggen J. Stop nummer 2 gaf ons een gelegenheid om te lunchen bij lake st. Claire. Toen we hier aankwamen begon het flink te regenen. Vlug maar een drie dollar poncho gekocht bij het informatie centrum daar, waar ik zeker weten geen spijt van heb gehad de gehele trip. Toen we langzaam richting het meer liepen hield het gelukkig al weer op met regen dus konden we onze camera’s weer uit onze jassen diepen en wat pixels schieten. Hier ook nog met gevaar voor eigen leven op een rots geklommen, tenmiste als je een kans op natte kleding krijgen gevaar voor eigen leven kan noemen natuurlijk, wat toch echt wel telt hoor als het zo koud is ;p. Onze tourgids vertelde ons dat Tasmanie 3 soorten plateau’s kent, de oostkust is redelijk droog en bevat veel tarwe, bijna iedereen leeft aan deze kant, dan heb je het middenplateau wat al wat ruiger is en uiteindelijk de west kant waar het 6 uit de 7 dagen regent en het heeeel koud is. De natuur en omstandigheden hier is zo ruig dat dit een van de weinige plaatsen is waar aborignals nooit hebben gewoond. En dat zegt wel wat als je bedenkt dat ze wel midden in de woestijn woonde. De derde stop gaf ons weer even de mogelijkheid om onze benen te strekken met een 40 minuten durende wandeling waar we een prachtig uitzicht vanaf de top van Donagh’s hill hadden over de Franklin rivier. Gelukkig voor ons was zelfs het zonnentje weer gaan schijnen. Aan het eind van de middag waren we via Queenstown, wat echt een extreem klein plaatsje is, richting Strahan gereden, onze eindbestemming aan de westkust van Tasmanie. 5 graden was het hier… in de zomer… De eigenaar van de plaats waar we verbleven miste zelfs een paar tanden. Wat redelijk raar was aangezien onze tourgids, Dan, ons nog geen 2 uur geleden vertelt had dat jaren geleden er een 7de generatie familie in isolatie was gevonden midden in de bossen, waar sommige een aantal vingers en tenen extra hadden en minder tanden. Dit nieuws was als een lopend vuurtje door de rest van Australie gegaan en omdat er maar weinig mensen in Tasmanie wonen wordt er altijd gegrapt dat er veel incest is hier. In ieder geval de eigenaar vertelde ons dat je eventueel een vogelbekdier achter in de beek kon zien, nou ik heb hier over de dagen denk ik wel 40 minuten gewacht maar mijn geduld werd helaas niet beloont. Dan maar vroeg naar bed.

Dag 2 stond er ook weer een druk programma op ons te wachten, we zouden vannacht wel weer op dezelfde locatie slapen dus konden onze dikke tassen en koffers lekker laten voor wat het was, een ontplofte berg rotzooi (A). Vandaag moesten we een uurtje rijden naar onze hike voor vandaag richting de Montezuma falls. De dag begon wonderbaarlijk goed met een mooi zonnentje. De wandeling naar de Montezuma falls duurde zo’n anderhalf uur door de bossen maar het pad was goed begaanbaar, onderweg over van alles en nog wat gebabbeld met Dan. De waterval zelf was prachtig, het had de hele nacht geregend dus de waterval was enorm groot en krachtig. Op de terugweg nog op een smal touwladder bruggetje gewandeld voor een uitzicht over de rivier, naar beneden kijken was wel een uitdaging aangezien ik hoogtevrees heb maar voetje voor voetje over die wiebelende brug lopen was goed te doen. De terugweg ging langs dezelfde route als de heenweg met een kleine verandering en dat was dat het anderhalf uur lang regende.. Maar er is licht aan het einde van de tunnel want toen we de parkeerplaats op wandelde begon de zon te schijnen en onze natte kleren te drogen J. Omdat we nogal snelle wandelaars waren hadden we zelfs nog tijd om het plaatsje Seehan in te gaan, benoemd naar een van de Nederlanders die tasmanie hadden bezocht toen het vroeger nog van Diemensland heten. Op de terugweg hadden nog een tussenstop bij de Gormaston outlook, wat een prachtig uitzicht gunde over een soort vallei. ‘s Avonds ben ik met nog een ander meisje van de tour naar het lokale theather in Strahan gegaan. Enorm humoristich maakte dit theather gebruik van interactie met mensen uit het publiek, zo was mijn mede reisgenoot Melissa verkozen tot papagaai. Het toneelstuk heten The Ship that never was en ging over een verhaal waarbij er een schip werd gebouwdt wat vervolgens gestolen werd door een deel van de bemaning, maar tijdens deze diefstal brak er een storm los waardoor het schip zonk. De dieven werden gepakt en beoordeeld tot de doodstraf, maar hun advocaat kwam met een slimme vrijspraak, namelijk het schip was nog zo nieuw dat het nooit geregistreed was en je kunt natuurlijk niet veroordeeld worden op het stelen en tot zinken brengen van een schip dat technisch gezien nooit bestaan heeft, vandaar de titel: the ship that never was. Geniaal en hilarisch en ik heb zelfs nog een korte rol gekregen samen met een meisje dat we daar hadden ontmoet, namelijk water pompen voor de namaak storm :p.

Op dag 3 ging onze reis richting Craddle mountain, en weer hadden we enorme mazzel want het zonnentje scheen, iets wat Dan in de 8 keer dat hij hier was geweest nog nooit had gezien. We kregen de keuze of de berg beklimmen of rond het meer lopen, beide een 3 uur durende tocht. Nou die keuze was snel gemaakt, het meer is lekker vlak en we zijn allemaal wel een beetje moe van het vele wandelen afgelopen dagen dus doe dat rondje meer maar. Dan helemaal perplex, als het mistig is en je ziet niks wil iedereen altijd de berg op naar het uitzicht, nu is het mooi weer en besluit iedereen op een persoon na een rondje langs het meer te doen :p. Prachtige wandeling trouwens en craddle mountain heeft zijn naam gekregen omdat het op een soort wieg lijkt. Onderweg was ik even gestopt om te lunchen samen met Torr, een jongen die uit noorwegen kwam, de grootste pechvogel die ik ooit heb ontmoet. Hij was natgeregend de eerste dag waardoor die ziek was geworden, zijn paspoort verloren, een blaar gekregen van het wandelen, wat uiteindelijk leidde tot een snee, zijn koffer was kapot gegaan en ook zijn mobiel en dit alles over een span van 5 dagen :o. In iedergeval we zaten daar te lunchen en ik voerde een vogel, na een tijdje was hij het brood zat dus torr gooide een stukje van zijn koekje, dat beviel hem wel. Toen Torr even afgeleid werd door een vraag van een mevrouw naast hem greep de vogel zijn kans en vloog recht op Torr af en steelde zo het koekje rechtstreeks uit zijn hand. De verbijsterde blik van Torr was geniaal :D. Eenmaal terug gingen we nog naar een beekje waar we de mogelijkheid hadden om een vogelbekdier te spotten, maar helaas geen geluk. Deze teleurstelling was al gauw verwerkt toen we naar een plek gingen waar we wombats konden spotten, ik had namelijk aan begin van de tour kenbaar gemaakt dat ik deze wandelende tankjes graag in het wild zou willen zien. En ons geluk kon niet op, 4 van deze kanjers gezien waarbij er eentje dichtbij genoeg was om foto’s van te maken, zo cute. Vandaag was ik voorin de bus gaan zitten dus onderweg richting Sheffield heb ik ook nog 2 echidna’s kunnen spotten vanuit de bus, wat een geluksdag zeg J. Dan vertelde ons dat Sheffield jaren geleden er voor probeerde te zorgen dat touristen ook daadwerkelijk in dit kleine plaatsje stopte, om dit op te lossen waren ze begonnen met muurschilderingen aan de buitenkant van de gebouwen, en dit bizare idee heeft uiteindelijk nog gewerkt ook. ‘s Avonds kwamen we aan in Launcheston waar we de volgende dag weer vroeg op moeste omdat we nog 13 mensen erbij kregen die alleen maar de oostkust tour hadden geboekt. ‘s avonds lekker gekaart met de meiden een spel genaamd Dumbell dat zei de dag ervoor van Dan hadden geleerd.

De dag begon met mensen ophalen waarna we daarna richting Cataract Gorge gingen, een brede rivier in de stad met een mooi park waar we in een half uurjte doorheen wandelde. Na deze vroege ochtendwandeling was het moment dan daar, we gingen naar de Bay of fires, een highlight waar ik de hele tour al naar uitkeek. Deze baai was tropisch mooi met rood bedekte rotsen. Omdat het al een stuk warmer was hier aan de oostkust besloten we te gaan zwemmen in de ijskoude zee. Waar Cairns een zee temperatuur had van 30 graden was de zee hier toch al gauw rond een graadje of 10. Brrr bijna een nieuwjaarsduik dus (A). Maar toch dapper een tijdje erin gebleven en na 15 minuten ofzo was het niet meer zo koud, dus of mijn voeten waren zo gevoelloos dat ik ze niet meer voelde of ik was daadwerkelijk gewend aan de kou, zullen we nooit te weten komen he. Na twee uurtjes gingen we weer onderweg richting Bicheno, waar we een tussenstop maakte in Shelly Beach, een strand bezaait met duizende schelpen. Hier maar de mooiste uitgezocht en meegenomen. In Bicheno werd ons een fish and chips place aangeraden, the best in town. Ik ben niet zo’n fan van vis maar als je het frituurt kan ik het wel hebben, haha volgens mij kan je zelfs nog een gefrituurde schoen lekker maken. Hier in Bichino gebeurde het ik heb voor het eerst in mijn leven Gummy Shark gegeten, ja een echt haai :o. Via de terugweg zijn we nog over de rood bedekte rotsen teruggelopen waar het water prachtig hoog opspatte tegen de rotsen. Met een plek in het bijzonder, de blowhole waar water nog krachtiger omhoog wordt geduwt. Prachtig. Op de terugweg naar onze overnachtingslocatie heb ik nog een walibi gezien.

De laatste dag van de loop begaf ons richting wineglass bay. Er zijn twee verhalen die de ronde doet hoe deze baai aan zijn naam is gekomen, een is dat de baai op een wijnglas lijkt, terwijl de andere wat luguberder klinkt maar meer aannemelijk. Vroeger was tasmanie een gigantische walvisjacht gebied dus het verhaal gaat dat ze de gewonde walvissen in deze baai loodste en zo het water wijnrood kleurde. Hier in wineglass bay zouden we een wandeling maken naar het strand, met tussendoor een uitzichtspunt over de baai. Om hier te komen moesten we een behoorlijke berg beklimmen en mijn benen waren inmiddels toch wel aardig verzuurd van dat vele wandelen afgelopen dagen. Met een moeizame start toch wel helemaal bovenaangekomen en naar het strand weten te lopen. Prachtige wandeling met een walibi langs het pad als beloning. Na 3 uur bij de parkeerplaats aangekomen zelfs nog een joey (jonge walibi) gezien. Na de wandeling zijn we nog naar de top gereden waar we een kort rondje konden lopen met nog meer prachtig uitzicht over de omgeving. Haha misschien hadden jullie het al gemerkt, tasmanie bestaat uit veel prachtige uitzichten, dus nu heb ik heel veel foto’s met bergen en baaien :p. Onze tassie tour zat er al weer bijna op maar als afsluiter gingen we nog naar Bonoron Wildlife sanctuary. Hier kregen we een tour waar de verzorgster een wombat oppakte en ons vertelde dat deze dieren een harde botplaat in hun bips hebben ter verdediging tegen predatoren. Zo rennen deze kleine tankjes snel naar hun hol en blokken dan de ingang met hun achtereind. De vijand kan dan bijten en krabben aan hun bips maar ze voelen helemaal niets. Echter zijn deze knuffeltjes nogal ongeduldig, dus na een tijdje spelen ze voor dood en zakken door hun pootjes, wanneer het roofdier dan zijn kop in het hol steek, staat de wombat snel op en hun sterke botplaat verbrijzeld dan de schedel van hun vijand tegen het plafond. Een erg effectief verdedigingmechanism zou ik zo zeggen. Verder zijn ze best lief hoor (A). We kregen ook een echt tasmaanse duivel te zien, die tug of war (touwtrekken) speeld met de zookeeper om een stuk vlees. Deze duivels hebben hun naam van het geluid dat ze kunnen maken, erg angstaanjagend en luidruchtig. Het zijn echte aaseters en goede opruimers in de natuur waarbij ze het karkas met bot en al verslinden. Helaas zijn ze bedreigd door verkeersongelukken maar ook door een overdraagbare tumor in het gezicht. De tassie bevolking is dan ook druk bezig de gezonde van de ongezonde te scheiden en deze te isoleren tot de ongezonde zijn uitgestorven. Een soort gelijk probleem is er bij koala’s al gaat het hier om chlamydia. Verder ook nog een keer op de foto met een koala kunnen gaan en kangoeroes kunnen voeren in het weitje. Een fantastische afsluiting van een geweldige tassie loop. Gelukkig hadden Jenny en Lisa ook de 6daagse tour geboekt dus de volgende dag zouden we nog samen naar port arthur gaan.

Vandaag hadden we een andere tourgids aangezien dit dan ook een dagtour is met een hele andere groep. Onze eerste stop was Richmond een schattig plaatsje met een pitoresk bruggetje. Hier voerde Jenny, Lisa en ik wat eenden bij de waterkant, waarbij we al gauw heel populair werden. Na een halfuurtje gingen we weer verder richting de lavendel velden, hier kon je zelfs lavandel ijs kopen, maar toch maar niet geprobeert veel te duur voor zo’n weeeig ruikend ijsje :p. Uiteindelijk kwamen we in Port arthur, dit was een van de oude gevangenissen. Vroeger had tasmanie namelijk een heleboel convicts allemaal getransporteerd vanuit engeland. Port arthur was zo interessant omdat er maar een smalle landbrug met het land geconect was waar ze maar een paar bewakers neer hoefte te zetten en honden om zo ontsnapping onmogelijk te maken, mensen konden vroeger namelijk niet echt zwemmen. Een van de gevangen dacht een keer de bewakers te slim af te zijn door zich in een kangoeroe huid te wikkelen en zo langs de bewakers te glippen. Echter had hij niet voorzien dat de bewakers zich verveelde en het wel vermakelijk vonden om een kangoeroe te schieten, vlug maar zijn identiteit bekend gemaakt wat natuurlijk leide tot een kogelloos lichaam maar wel grote problemen. Sterker nog Dan had ons vertelt dat Sarah island, een eiland aan de westkust vroeger de gevangenis was, echter kregen de convicts het voor elkaar om hiervandaan te onstappen en door de ruige wildernis van Tasmanie helemaal terug naar Hobart te lopen, we hebben het hier over het gedeelte wat zelfs de aboriginals te ruig vonden om te wonen. Het verhaal gaat dat een van de convicts samen met een aantal mede gevangenen ontstapte, hij was gepakt in Hobart waar ze vroegen waar zijn maten waren, hij antwoorden: I ate them. Ze geloofde hem niet en stuurde hem terug naar Sarah island, opnieuw onsnapte hij en opnieuw vroegen ze waar zijn mede mates waren die ook onstnapt waren, ook nu vertelde hij dat hij ze opgegeten had. Toch redelijk verbouwereerd is er een speurtocht uitgezet waarbij ze erachter kwamen dat hij daadwerkelijk de waarheid sprak. Voor deze gruwelijkheden heeft hij uiteindelijk de doodstraf moeten ondergaan. Heel apart verhaal. Verder hadden we nog een cruise gedaan waarbij je wat informatie te horen kreeg. Op de terugweg gingen we nog langs devils kitchen een machtige rotsformatie waar water onderdoor stroomt. Verder hebben we nog een blowhole bezocht en een heerlijke chocolade minifabriek waar je natuurlijk samples had die je kon proeven, jammie. En geloof het of niet dit was dan al weer het einde van mijn 6daagse tour.

Tot de volgende keer.

Dikke knuffel,

Sacha

Adelaide to Melbourne

Hey allemaal,

7 Februari was mijn eerste volledige dag in Adelaide, aangezien de meeste mensen van de Alice Springs - Adelaide groep er nog waren hadden we afgesproken om wat gratis fietsen (kan hier overal) te gebruiken en daarmee de leuke route langs de rivier naar Henley Beach te fietsen. Op de een of andere rare manier werd ik uitgeroepen tot tourgids, en heb ik iedereen begleid onder het mom van verzonnen verhalen en verdraaide feiten naar het strand. Op een gegeven moment was er muiterij uitgebroken en vertrouwde ze me niet meer, was niet zover verkeerd gereden had niet eens een kaart bij me (A). Maar toen er weer 10 minuutjes later om een verhaal werd gevraagd en ik zei dat je daar toch echt bij de nieuw verkozen gids moest zijn was ik weer terug bij af en herkozen tot tourgids. Zo wispelturig volk zeg :p. Uiteindelijk bij Henley beach aangekomen bleek dat we er niet echt konden zwemmen, omdat het rioolwater in de rivier wordt gedumpt en de stroming verkeerd stond waardoor deze verkleuring een paar kilometer langs het strand werd uitgespreid. Uiteindelijk hebben we wat gedronken en nog een uurtje op het strand gezeten waarna we weer terug moesten omdat sommige de fiets om half 5 al weer in moesten leveren. Al met al een leuke dag om mee af te sluiten.

De volgende dag was iedereen al weer vertrokken behalve Clements, die vertrekt zaterdag pas met de volgende tour over de great ocean road. We zijn dus gezellig met 40+ graden naar de Adelaide zoo gegaan. (ja ik dacht ook dat ik van die temperatuur verlost was, blijkt er in een keer een paar dagen een hitte golf adeleide te raken, hoogst uitzonderlijk, mazzelpik). Omdat het natuurlijk zo warm was was er geen kip in de dierentuin en de dieren zelf waren ook niet echt gediend van de temperatuur. Maar door de voedertijden af te lopen toch wel bijna alle dieren gezien. :) De leukste was de panda die een prachtige show gaf (lees: bewoog om te eten) en daarbij enorm kieskeurig was. De zookeepster vertelde ook dat ze regelmatig van voer moesten veranderen omdat ze het anders niet aten, net kinderen. Na de dierentuin hadden Clements en ik nog gezellig gegeten en hij zijn reis voor west australie laten regelen en ik mijn busticket naar melbourne.

9 Februari was het weer 40+ graden en hadden we afgesproken om naar Glenelg beach te gaan, veel schoner en wel zwembaar water :). Erg gezellig, maar omdat het zo heet was toch maar met de tram gegaan ipv de fiets. 's Avonds ben ik met de nachtbus richting Melbourne vertrokken en nu zit ik in de Victoria library al een paar uur achterstand op mijn reisavonturen in te halen, ach ja geeft niet kon toch pas om 2 uur in checken bij mijn hostel :|. Nu weer een maand later heb ik pas weer tijd en een computer tot mijn beschikking om dit verhaal verder af te maken, je snapt dus wel dat een maand achterstand inhalen wel weer een mooie dagtaak is. Hoe dan ook zaterdag 11 Februari was ik van plan melbourne een begin te maken met het ontdekken van melbourne. Het leek mij leuk om een van de beroemde graffiti steegjes (Hosier lane) te bewonderen. Om hier te komen maakte ik gebruik van de gratis tram in de binnenstad en begaf mij richting Flinders station. Een prachtig “oud” station tegenover een nog veel mooiere st Paul’s kathedraal, na hier na binnen te zijn geweest was ik op het graffiti steegje gestuit waar ik wat straatkunst heb vereeuwigd op foto. Tegenover deze laan was federation square, een soort van Melbourne opera huis, tenminste dat is wat de burgers in gedachte hadden, maar later meer hierover. Hier was ik op een art museum gestuit en aangezien het gratis was besloot ik hier maar even rond te snuffelen. Pff saai museum zeg, beetje hetzelfde art museum als Sydney, maar dan 100x saaier met minder kunst in mijn smaak… Niet heel lang gebleven dus. Mijn volgende idee was om naar de Botanische tuinen te gaan, dus hup de brug over en wandelen maar. Nog geen 100 meter verderop was ik gestrand, een bord dat aangaf dat er gratis piano lessen worden gegeven. Enthousiast was ik naar binnen gelopen en daar op een publieke piano kreeg een meisje uitleg van een lerares, tijdje bij gestaan en daarna heeft ze mij ook the lion sleep tonight geleerd (simpele versie dan, die ik natuurlijk al weer vergeten ben (A)) nog een tijdje staan kletsen en dan maar weer gauw door richting de botanische tuinen door de Queen’s en Kings parken, niet erg orignele namen al zeg ik het zelf. Onderweg kwam ik rond een uurtje of 3 een rij mensen tegen, nieuwsgierig waarom iedereen in de rij stond vroeg ik het aan een van de beveiligings mensen, die mij vertelde dat er een gratis openlucht concert was, vanavond, om half 8… Het klonk wel interresant maar ik ga dus echt niet 5 uur wachten voor zo’n concert. Dan toch maar weer door naar te botanisch tui… He wat is dat nou weer voor een interessant gebouw, lijkt wel een piramide. Dit gebouw bleek het war memorial te zijn en als je erbovenop staat heb je ook nog eens een prachtig uitzicht over melbourne’s CBD (central buisness district). Nou bleek het toch wel een beetje laat te zijn om naar de botanische tuinen te gaan, nog even geinformeerd en blijkbaar werden er ook tours gegeven om half 11 ‘s ochtends, dan maar een andere keer terugkomen. Ondertussen had ik voor mijzelf besloten dat het mij toch wel leuk leek om naar het concert te gaan. Ergens een patatje gegeten als avondeten (nee totaal niet vergelijkbaar met onze snackbars helaas) en toen maar in de rij aangesloten rond 6 uur. Snap nog steeds niet waarom mensen daar zo vroeg waren, was met 10 minuutjes binnen en omdat ik maar in mijn eentje was had ik mij nog ergens tussen mensen op het gras kunnen wurmen met een goed uitzicht. Helaas was het redelijk koud in melbourne de dagen dat ik daar was en ik had alleen een dun vestje mee. Tussen het concert door heeft het ook nog een beetje geregend en het was koud, brr. Maar al met al een prachtig concert en leuk om een keertje mee te maken. Onderweg richting mijn hostel schoot er in het park ineens iets voorbij, natuurlijk wilde ik graag weten wat dit was dus volgde ik het, bleek een Possum te zijn, helemaal fantastisch :D super blij nog wat foto’s proberen te maken maar daar was het helaas te donker voor. Dan maar terug en lekker onder de wol. De volgende dag niet veel gedaan behalve de city loop met trammetje 35 die ook nog wat informatie hier en daar vertelt.

13 Februari kwam ik Lauren tegen (een van mijn tourgenootjes) ze bleek toevallig in hetzelfde hostel te verblijven. Meteen maar afgesproken om samen naar de Botanische tuinen tour te gaan, was erg interessant en kijken naar bomen en planten is een stuk leuker als je een beetje achtergrond informatie krijgt. Vroeger bleek dit een tuin met mediciale planten te zijn, echter was er op een gegeven moment besloten dat de tuin niet “mooi” genoeg was dus de dokter die deze tuin onderhield kon op zijn zachtst gezegd ophoepelen zodat de tuin eens even vernieuwd en vervraaid kon worden. Verder waren we nog naar de Old melbourne Gaol (gevangenis) gegaan, maar hadden beide niet zoveel zin om te betalen om erin te gaan. Lauren wilde graag nog naar Cook’s cottage, belangrijk figuur hier in Australie en aangezien dit vlak naast het beroemde Winsor hotel en het Government gebouw was hebben we hier ook nog even een sneek peek genomen. ‘s Avonds hebben we samen gegeten en zijn we naar de film La La land geweest, die nogal vreemd maar vermaakelijk was. 14 Februari was het voor mij al weer tijd om Melbourne tijdelijk te verlaten om 2 weken richting Tasmanie te gaan, maar dat is weer voor het volgende verhaal.

Dikke knuffel en tot snel allemaal,

Sacha

Outback Adventures

Hey allemaal,

Mijn allereerste dag van mijn outback avontuur begon op 1 Februari. De dag begon redelijk vroeg waar ik om kwart voor 7 werd opgehaald voor mijn avontuur. Onze tourgids heete Sid en maakte ons meteen van begin al bang dat het in de zon zo'n 63 graden zou zijn en we echt wel minstens 2 liter water moesten meenemen, aangezien zijn vorige groep heel vervelend en negatief was geworden (niet volledig zeker of dat met elkaar in verband stond). Je begrijpt het al eerste stop de supermarkt waar we vervolgens met zijn alle het waterschap zo'n beetje hebben leeggekocht :P. Ik zat naast een aardig braziliaans meisje genaamd Amanda en kwam erachter dat zei naar Adelaide was gekomen om engels te leren en daar dus in een gastfamilie is verbleven. Aangezien ik niet zo goed in het onthouden van namen ben probeerde ik elke keer maar een naam per keer te vragen wat het voor mij iets makkelijker maakte om te onthouden. Na ongeveer anderhalf uur rijden hadden we onze eerste stop. Finke rivir, deze stroomde wat volgens onze tourgids in de 5 jaar dat hij deze tours gaf nog nooit was gebeurt. Hij vertelde dat de outback een cycle bevatten van 6 jaar droogde en dan weer 6 jaar nattigheid (tot op een zekere hoogte natuurlijk dan he). Wij bevonden ons nu in het 6de jaar van de natte periode en dit jaar in het bijzonder had het uitzonderlijk veel geregend. Dit hield in dat de woestijn niet zoals ik had verwacht volledig uit zand bestond, maar heel veel groen gras bevatten. Hier was ik eerst wel heel teleurgesteld in omdat ik zo hoopte op die prachtige rode woesternij. Maar na over de eerste teleurstelling heen te zijn gekomen besefte ik dat het eigenlijk een prachtig contrast is zo dat rode zand tussen dat groene gras door en dat het stiekem ook wel een beetje bijzonder is omdat het niet altijd zo het geval is. Onze eerst volgende stop was Yulara, waar we ook zouden overnachten. Hier hebben we eerst al onze spullen gedropt waarna we opweg gingen naar Uluru. Onderweg zagen we ook nog in de verte iets wat onze gids Fooluru noemt, dit is eigenlijk mount Connor, die je van een afstand als eerste ziet en lijkt op Uluru (tenminste als je nog nooit Uluru in het echt gezien hebt). Als eerst gingen we naar de favorieten plek van Sid de Mutitjulu waterhole bij Uluru. Hier vertelde hij dat alles wat je in het landschap ziet is vertaald naar een verhaal voor de aborignals. Zo gaat het verhaal dat bij deze zijde van Uluru hoorde dat er een python was die vanuit het noorden kwam met haar eieren om haar nek en zo richting Kuniya Piti ging (punt van Uluru). Hier vind je rotsen die haar eieren vertegenwoordigen. Op een dag voelde ze een enorme pijn in haar buik wat voor haar betekende dat haar neef in gevaar was. Zo glibberde ze over de rotsen richting de waterhole, ook dit zie je op de rotsen. Daar zag ze dat een giftige zwarte cobra (andere stam) haar neef had gedood met speren (gaten in de rotswanden) en hier heel respectloos mee omging, het is namelijk belangrijk nadat je een schuld vereffend hebt je de doden respectvol begraafd. Woma (phyton) werd heel kwaad doordat deze cobra zo hard om haar verdriet lachde en sloeg hem, (spleet in de rotswand), de cobra bleef gewoon doorlachen en giftig van woeden sloeg Woma hem nogmaals zo hard dat zijn schedel spleet, waarbij zijn schild op de grond viel (gevallen rots en een opening staat voor de dood van de cobra). Vervolgens volledig overwelm van verdriet rolt Woma zich op en veranderd in gesteente (stuk dat op een opgerolde slang lijkt), dit betekend voor de aboriginals dat haar geest hier nog steeds aanwezig is. Dit is een van de vele aborignal verhalen. Deze verhalen betekenen heel veel, je kunt hier bijvoorbeeld uit halen hoe je moeten jagen, waar je bepaalde dieren moet raken, de gedragsregels naar elkaar, wat je wel en niet kunt eten en als je alle verhalen bij elkaar voegt heb je een geografische map van Australie. De vormen van de rotspartijen vormen namelijk de herkenningspunten voor de kaart. Enorm ingenious, en door deze verhalen via liederen over te dragen zijn ze volledig intact gebleven zonder veel verandering. Kinderen krijgen nog versimpelde versies omdat ze sommige dingen nog niet hoeven te weten en naarmate je ouder wordt krijg je de volwassen versie. Na dit verhaal en het zien van de waterhole begaven we ons naar het cultural centre, waar we nog 2 verschillende verhalen konden lezen correlerend met de vorm van Uluru. We eindigde ons Uluru avontuur met een wandeling langs de rotstekeningen van vroeger en de verschillende kamers van de aboriginal waar je kon zien dat in de keuken (uitgeholling) sommige stukken rots extreem glad waren door het vermalen van eten. We konden deze wandeling uitlopen tot de Kantju Gorge een andere waterpoel. Wat opvallend is, is dat Uluru veel zwarte strepen bevat. Dit komt doordat als het heeft geregend hier water vanaf stroomt en de bacterie die achterblijven zijn zwart, zo kan je precies zien waar de watervallen zijn geweest. De dag werd afgesloten met een mooi uitzicht over Uluru tijdens de zonsondergang. Dit was ook meteen het moment dat onze reisgenote Sam zijn vriendin Jenny ten huwelijk heeft gevraagd, en zoals even werd duidelijk gemaakt ze ja had gezegd :p. 's Avonds heeft onze gids heerlijk voor ons gekookt met malse kangoeroe (onze gids was kok geweest) en hebben we de nacht doorgebracht in een Swag, soort slaapzaak die niet volledig dicht kan en als een soort van tent fungeert. Hierbij vertelde onze gids dat we moesten oppassen voor centipedes (duizenpoten) aangezien gebeten worden door dit ongedierte voor 7-9 uur verschrikkelijke pijn veroorzaakt. Nou toen was het wel gedaan met de slaap, hele nacht niet kunnen ontspannen omdat ik bang was dat er zo'n ding in mijn Swag zou kruipen, zeker omdat ik hem niet helemaal dicht deed vanwege de verschrikkelijke hitte. Het zwembad was al gesloten maar omdat iedereen het warm had zijn we stiekem met zijn alle gaan zwemmen in het donker. Onderweg naar het zwembad zagen we een schorpioen op het pad kruipen, heel bijzonder.

De volgende dag stonden we al om 4 uur 's ochtends op en werden we verblijd met pannenkoeken van Sid :). We moesten wel voort maken want het was heel belangrijk dat we om 5 uur al in de bus zouden zitten op weg naar Kata Tjuta. Hier stond een 3 uur lange wandeling door de valley of the winds op het programma, net toen het licht begon te worden begonnen wij onze wandeling, met een heerlijk briesje liepen we langs deze prachtige rode rotsenpartij met plukken groen/geelig gras. Waarna we een prachtig beeld te zien kregen van de opkomende zon vanuit de Karingana lookout. Tijdens deze hike leerde ik mijn groepsgenoten wat beter kennen: je had Tiz, Sam, Jenny en Laura uit engeland, Amanda uit Brazillie, Alfie uit ierland, Lara en Clements uit Duitsland, Lara en Simon uit Zwisterland, Karin, Esther en ik uit Nederland en dan nog 2 goede vrienden van mij Daniel en Julie uit Denenmarken. Gelukkig hadden wij wel echt een heel leuke groep en ik heb me echt fantastisch vermaakt met iedereen. Na het einde van de hike zijn we weer terug naar onze camping gegaan, waar we een uurtje voor ons zelf hadden en dus even het zwembad in konden plonzen voordat we onze route weer voortzette richting kings canyon. Hier aangekomen (duurde wel een paar uur) begon het te regenen en bleek Groovy Grape (de maatschapij) tot grote irritatie bij Sid ons overboekt te hebben.. Toch maar een andere campingplaats gehijackt en na een halfuurtje was het gestopt met regenen. Sid maakte een gezellig kampvuur en begon met koken, wij bleven een beetje rond het kampvuur zitten en kletste wat. Eten was weer erg lekker en 's Avonds hebben we gezellig met onze Swag rond het kampvuur geslapen, wat er ook voor zorgde dat ik me beter kon ontspannen aangezien dieren nou eenmaal niet zo gek zijn op vuur. :D

De volgende dag begonnen we weer om 4 uur want vandaag zouden we kings Canyon hiken en door de extreme hitte is deze track om 9 uur 's ochtends al gesloten. De track begon met heartattack hill, een pittige klim moet ik zeggen, maar wat mooi om te zien. Bovenaan de heuvel is een defibrillator kastje dus je snapt misschien wel waarom je deze track niet met extreme hitte mag doen :p. Onze gids vertelde het verschil met een canyon (inzakking van het gesteente) en een Gorge (ontstaan door erosie van rivieren). Leuk feitje de Grand Canyon in Amerika is eigenlijk geen Canyon maar een Gorge. Vanuit hier zijn we over de Canyon gewandelde naar een prachtig uitzicht waarbij Sid tussendoor verschillende dingen aangaf. Zo is er een opening in de wand die gebruikt is voor de film Priscilla: Queen of the Desert en dus wordt aangeduid als Priscilla's crack, erg charmant, :p. Sid liet ons ook een plant zien waarbij het melkachtige goedje dat aan de binnenkant zit wonden desinfecteert en het herstel bevordt. In zijn vorige toer was er een meisje die daar niets van geloofde en de wond dus voor de helft had behandeld. Resultaat: helft perfect genezen andere helft volledig geinfecteerd, mag jij raden bij welke helft wat hoort. Uiteindelijk hebben we 2 wandelingen gedaan, the Rim walk en de Garden of Eden, wat een permanent groen stuk is binnen in de Canyon omdat hier een permanente bron van water te vinden is. Na deze 3 uur durende wandeling konden we weer even zwemmen op de camping voordat we ons opweg bevonden richting onze volgende overnachtplaats. Deze nacht sliepen we lekker in airconditioned rooms, bij een pub in de middel of nowhere (Marla) waar iedereen natuurlijk dronken in de auto terug naar huis rijdt, want hoe kom je anders thuis XD. Heerlijk geslapen en we konden zelfs uitslapen voor de volgende dag tot 7 uur.

Dag 4, we zijn vanuit Marla helemaal naar Coober Pedy gereden. Dit stadje ziet er echt niet uit, het is een opal mijn stadje. Wat dus betekend dat 50 meter in omtrek je allemaal gaten in de grond hebt waar mensen naar opal boren, niet verstandig om daar ergen te lopen dan want je kan zomaar 15 meter of meer naar beneden vallen, hebben ze ook allemaal duidelijk visueel op borden aangegeven :p. Het bijzondere aan Coober Pedy is niet het feit dat ze opal mijnen maar dat ze allemaal in grotten leven, het kan hier zo verschrikkelijk warm worden dat het veel fijner is om een stuk berg uit te hakken en daar te gaan wonen. Er stond nog een stuk te koop dus als je zin hebt om je eigen woning uit te hakken be my guest (A). Binnenin blijft het zo'n 24 graden het hele jaar door, na mijn idee nog steeds te warm, maar ach iedereen zo zijn eigen temperatuurtje he. Er is een hele belangrijke regel in Coober Pedy en dat is dat je in de stad zelf niet naar opal mijnen mag. Mensen slaan hier namelijk nogal gauw in door en voor je het weet hak je zo een gat bij de buren naar binnen. De regel is dat er 4 meter tussen de buren moet zitten en minstens 3 meter tot het dak. Natuurlijk zijn er altijd mensen die 'denken' nog een extra kamertje nodig te hebben en dan toevallig wat opal vinden, maar dat moet je een beetje geheimhouden. Zo kregen we een rondleiding door het museum wat inhield dat we eerst een filmpje van de geschiedenis te zien kregen en daarna een demonstratie opal slijpen. Hiervoor gebruikte ze waardeloze opal (bevat geen kleur). Zeldzamere kleuren zoals rood zijn natuurlijk extra prijzig. Tijdens de tour leide ze ons rond door een huis in de grotten en door de mijnen zelf, waar we zowel waardeloze opal als waardevolle opal te zien kregen. Na deze interessante tour had je nog de keuze om opal sierraden aan te schaffen, allemaal erg duur en de wat goedkopere bevonden zich in een zilveren hangertje (sorry Mama)... Er was zelfs een ring voor 17.500 dollar :O. Hierna bezochten we nog een kerkje, ook in de rots ingebouwd en gingen we daarna naar de kangoeroe sanctury. Hier worden rode reuzenkangoeroes opgevangen en dit is ook de eerste keer (en helaas de laatste keer) dat ik deze kanjers te zien kreeg. Prachtig zijn ze met van die mooie zebrapatronen op hun snuit. We kregen allemaal wat voer zodat ze uit onze hand konden eten en vervolgen lebberde ze je hele arm af, waarschijnlijk omdat die zoveel zout bevatten... Terry (een van de weldoeners) liet ons ook nog een baby kangoeroe zien die we allemaal een voor een mochten aaien. En omdat Sid goed vrienden is met Terry mocht hij de kangoeroe vasthouden en rond laten gaan, zo lief. Toen we opweg gingen naar deze Sanctuary zagen we een drive in bioscoop en vroegen we of we daar heen konden. Aangezien het zaterdag was bleek er Star wars Rogue one te draaien dus zijn we eerst pizza gaan halen en daarna naar de drive in bios gegaan. Super leuk, iets wat ik altijd al een keertje had willen doen. Helaas was ik nogal moe dus ben ik het laatste half uur in slaap gesukkelt. En toen ik wakker werd was in eens iedereen dood in de film... :|. 's Avonds hebben we in een bunker geslapen in de grotten wat na mijn idee nog best wel warm was, maar stukken beter dan buiten in de hitte (A).

Dag 5 was nogal een rijdagje, we zijn vanuit Coober Pedy met een paar tussenstops naar stony Creek Bush camp gereden. Waar we onderweg nog langs een salt lake zijn gereden. Best wel cool. 's avonds bij de camping hebben we het gezellig gemaakt, en hebben we nog een paar potjes ping pong gespeeld. De laatste dag zijn we begonnen met een 45 minuten hike van de Flinder ranges. Helaas was het een beetje bewolkt, want met de zon lijkt het vast allemaal net iets mooier. Wat wel heel tof was, was dat toen we er heen reden we echt wel 30 kangoeroes en wallebies langs de weg zagen, super gaaf. De hike was prima te doen aangezien we ons niet meer in de woestijn bevonden en het dus al behoorlijk afgekoeld was :). Vanuit hier reden we door naa Port germein wat de langste pier ooit had, was alleen een stuk afgevallen, reden onbekend en er na vragen had ik niet zoveel zin in want Sid had het in zijn rug gekregen en was dus een tikje ongeduldig laten we maar zeggen. Hier lekker geluncht onder het getikketak van de regen op de bescherming die wij hadden gezocht. Onderweg naar Adelaide reden we nog langs een pink lake, helaas was de fel roze kleur niet heel goed zichtbaar omdat het bewolkt was, maar als je goed keek zag je toch wel dat het meer inderdaad een roze gloed had, heel cool. Rond 5 uur werd iedereen afgeleverd bij zijn hostel. We hadden toen afgesproken om nog gezellig als afsluiter met zijn alle wat te gaan eten en zijn daarna nog een beetje vreemde bar in gegaan waar ze open mic night hadden (was maandag dus was ook de enige waar mensen waren), daar nog even gebleven maar om 12 uur was iedereen toch wel afgehaakt.

Dit was mijn avontuur to zo verre in de outback. Ik vond het echt helemaal fantastisch en de groep was geweldig. Tot de volgende keer!

Dikke knuffel Sacha

Eerste soloreis ooit

Hey allemaal.

Het was wel even wennen toen Tony weg ging, voor het eerst helemaal alleen, vooral de eerste dag was zwaar, omdat we ook de auto hadden ingeleverd voelde ik me nogal gehandicapt en eenzaam. Ik was nu ook voor het allereerst in een hostel en ook dat was even wennen. De volgende dag ging het al een stuk beter en ben ik na even lekker uitgeslapen te hebben richting de lagoon van Cairns gegaan, want het was weer erg warm met 33.6 graden en een luchtvochtigheid van 85 %. Ik heb die dag nog een beetje wat winkeltjes bekeken maar verder niet veel bijzonders. De volgende dag werd er een pool toernooitje georganiseerd waar ik gezellig aan mee deed, bakte er niets van en lag er na een potje meteen al uit, maar heb me toch vermaakt. Verder ging mijn kamergenootje samen met wat vrienden die ze had ontmoet naar de Josiphine watervallen, ik vroeg of ik mee kon aangezien je daar alleen maar per auto kan komen en dat was geen probleem. Deze watervallen liggen ongeveer een uur rijden ten zuiden van Cairns en Tony en ik wilde hier graag heen maar hadden hier uiteindelijk helaas geen tijd voor. Heerlijk koel was het water ook weer en er was een schuin plateau wat geweldig leuk diende als glijbaan, super tof. Er was ook een groep jongens die lekker aan het rotzooien waren, elkaar pootje haaken en de glijbaan afduwen, of gewoon surfend het plateau af, super tof maar niet geheel zonder risico natuurlijk. Ach zorgde wel voor het nodige vermaak ;). De volgende dag heb ik niet heel veel gedaan maar wel genoten 's avonds van een heerlijke bbq georganiseerd door het hostel.

Mijn allerlaatste dag in Cairns had ik een tour geboekt naar Kuranda village, hier was ik vervolgens met de scenic railway heen gegaan die een leuk uitzicht gaf over het stadje en door het regenwoud liep. Het bijzondere was vooral hoe het spoor was aangelegd. In die tijd werd alles met de hand gedaan en als je aan het spoor wilde werken moest je zorgen voor je eigen materialen. Het spoor is uiteindelijk 37 km lang en gaat daarbij door 15 tunnels en over 37 bruggen, allemaal dus met de hand gebouwd, een project dat wel 7 jaar in beslag genomen heeft. Destijds was dit de redding van Cairns aangezien dit stadje een beetje leegliep, en de rede voor dit gigantische project.... Goud, hoe kan het ook anders. In het museumpje bij rainforest station (eerste station vanuit Cairns centraal) is een artikel te lezen hoe de trein ooit is beroofd, erg vakkundig gedaan, heb hier een foto van genomen en zet dit misschien nog wel eens online, mocht dit niet het geval zijn en je bent geiteresseerd in dit verhaal laat dan even weten dan stuur ik het wel via whatsapp of email. Eenmaal in Kuranda aangekomen, een dorpje midden in het regenwoud, zit wel een groot stuk open ruimte omheen, ben ik eerst een beetje rondgelopen door het plaatstje waar ze van allerlei souviniertjes en snuisterijen hebben. Toen ik een aborignal art winkel binnenliep heb ik een praatje gemaakt met een nogal snobistisch jongen die uiteraard vond dat de kunst die ik en Tony hadden gezien in Arlie beach (vorige verhaal) niet echt was omdat het samenvoegen van twee culturen eigenlijk een schreeuw om identiteit is voor de zuiderlingen die niet echt een eigen cultuur hebben. Als je het zo zou stellen vind ik aboriginal kunst sowieso niet echt want de echte kunst was op rotsen, doeken zijn nog maar relatief nieuw vanuit de jaren 70 waarbij westerlingen aboriginals een doek en een kwast hadden gegeven om te vragen of ze het ook daar hun kunst op konden uitoefenen. Er is hier ook veel uitbating dus het allerbeste wat je kan doen als je graag aborignal kunst wil kopen is van een echte aboriginal dan weet je te minste zeker dat de kunstenaar een eerlijk bedrag krijgt van zijn bijzondere werk.

Vanuit hier ben ik maar zo snel mogelijk beleefd weer doorgelopen richting het informatie centrum waar toevallig een nederlandse man werkte, vanuit hier 10% korting gekregen voor de vlindertuin waar ik en prachtige rondleiding heb gekregen en een gigantische dikke rups van wel 15 cm heb gezien, de gene uit Alice in wonderland. Eigenlijk was ik van plan om nog een mooie wandeling te lopen door het regenwoud, maar terwijl ik rustig mijn lunch zat op te eten kreeg ik wat entertainment. Een chinese man was met een boemrang aan het gooien en die bleef in een boom hangen. Zo begon het, eerst staarde hij een volle minuut naar die boemrang, gaf een trap tegen de boom, en begon weer met staren. Dit ritueel herhaalde zich een paar keer tot hij vervolgen weg liep. 5 Minuten later kwam hij weer terug met een dweil, een verwoede poging om de boemrang eruit te tikken leidde tot niets, aangezien de boemrang te hoog in de boom zit. Een aboriginal jongen (zitten daar in hele groepen) kreeg denk ik medelijden en is in de boom geklommen om de boemrang eruit te halen. Vervolgens wilde de chinese man de jongen keurig bedanken met wat geld, en kwam erachter dat dit niets had, liep naar vrouwlief legde het verhaal uit en kreeg wat geld wat hij als dankbaarheid overhandigde aan de jongen. Toen hij weer begon met boemrang werpen kwam er een andere aboriginal naar hem toe die hem de techniek begon uit te leggen. Nieuwsgierig ben ik daar naar toe gelopen en heb ik vervolgens een praatje met hem gemaakt. Zijn naam heb ik niet onthouden, de betekenis echter wel; Krokodil was zijn naam. We hebben een tijdje gebabbeld en op een gegeven moment zei hij dat als ik een boemrang had hij het me wel kon leren. Dat liet ik mij natuurlijk geen twee keer zeggen, leren boemrang gooien van een echte aboriginal is wel echt tof. Vlug naar de winkel gegaan en een returning boemrang gekocht, flink geoefend en de boemrang wel redelijk beschadigd maar aan het einde ging het toch wel een stuk beter. Helaas bleek ondanks dat de winkeleigenaar zei dat het een goede returningboemrang was dit een chinese te zijn, wat inhoud dat het bestaat uit op elkaar geplakt triplex. Lang niet zo goed dus. Voor een echt goede verwezen ze mij naar een winkeltje verderop van een echt Aboriginal genaamd Jimmie. Hier heb ik een prachtige boemrang gekocht en ben ik een tijdje in gesprek geraakt met Jim. Hij bleek vroeger een nederlandse vriendin te hebben en heeft dus zelfs een tijdje in nederland gewoond. Hij had het erover dat hij misschien in Juli een didgeridoo tour zou houden en dan ook waarschijnlijk in Nederland zou spelen. Ben benieuwd. Anyway hij vertelde me wat de betekenis is van de dieren op de boemrang. Kangoeroes en Guanna's zijn voor mannen, een vogelbekdier betekend dat je in een relatie bent en is dus eigenlijk het gekozen dier voor vrouwen en dan was er nog de krokodil, de stamleider. Uiteraard voelde ik mij zeer aangetrokken tot het laatste dus heb dan ook lekker een krokodil gekocht :D. Na dit avontuur ben ik via de skyrail terug gegaan, kabelbaan, waar ik twee keer uitgestapt ben en zo een boardwalk heb gedaan op de aangegeven plaatsen waaronder de Baron falls (niet zo indrukwekkend als het al 5 jaar niet zoveel heeft geregend). De volgende ochtend vroeg was het al weer tijd om het vliegtuig te pakken richting Alice springs. Ik was echt bang dat het verschrikkelijk heet zou worden omdat het daar 40+ graden was, maar gelukkig omdat de luchtvochtigheid hier zoveel lager was, was het ondanks dat het warm was veel beter te doen dan ik van te voren had verwacht. Vanuit de luchthaven ging er een transferbusje waarmee ik naar Alice's secrect inn werd gebracht. Hier had ik meteen al aansprak met een aantal andere meiden die met dezelfde transfer mee waren gekomen. Met een duits meisje (Jenna) klikte het erg goed dus daar ben ik een groot deel van de dag mee opgetrokken. In Alice springs is er eigenlijk niet heel veel te doen, het is een best wel crimineel plaatsje, mede omdat de aboriginal hier eigenlijk heel ongelukkig zijn en aan de alcohol en drugs zijn geslagen, erg triest. Bovendien kan hun lichaam helemaal niet tegen de alcohol wat niet precies helpt. Mensen zijn hier nogal rasistisch, mensen negeren aboriginals gewoon. Zo ontmoeten ik een jongen in het hostel die ook uit Alice springs kwam genaamd Red. Hij viel nog wel mee, maar hij had nog niet eens door dat hij ook rasistisch was. Aboriginals gaan hier namelijk naar aparte scholen, hebben aparte wijken en zelfs aparte bars. Vreemd he dat inburgering zo moeizaam verloopt. Het meest sneue vind ik nog wel dat de overheid gewoon heeft bepaald dat ze hun eigen leefstijl niet mogen aanhouden omdat zij denken dat hoe wij leven beter voor ze is. Zo zijn er huizen voor ze gebouwd waar ze vervolgens echt niet weten hoe ze daar mee om moeten gaan dus steken ze een kampvuur aan in het huis. Verder vertelde Red dat ze het zo slecht nog niet hadden omdat ze veel meer fondsen kregen dan de rest. Totaal niet interessant natuurlijk aangezien geld voor hun helemaal niet zo belangrijk is. Door dit grote verschil en de ongelukkigheid van de aboriginals zijn ze nogal baldadig en geweldadig. Veel plekken kun je dus beter maar niet komen. Verder was hij wel aardig hoor, is gewoon hoe iedereen hier wordt opgevoed. 's Avonds ben ik met Jenna en Red naar de Anzec hill gegaan, hier heb ik een van de allermooiste zonsondergangs ooit gezien waarbij de hemel vuurrood kleurde. Nog een tijdje met Jenna en Red gepraat waarbij Red de gekste verhalen had, niet de braafste persoon ooit laten we maar zeggen, wel zeer vermaakelijk. En Jenna vertelde nog een raar weetje, *geschikt vanaf 18+* namelijk kangoeroes hebben volgens haar 3 vagina's, waarvan 1 neppe voor het mannentje dat ze niet geschikt vinden. Waarom ze dan vervolgens twee echt hebben blijft mij een raadsel, meer kans op bevruchting zou ik dan maar zeggen, raar he :P. De volgende dag zou mijn tour van Alice Springs naar Adelaide beginnen. Jenna deed iets soortgelijks maar een kortere tour van 3 dagen die ook weer eindigde in Alice Springs.

Hier laat ik het dan even bij!

Tot de volgende keer en dikke knuffel,

Sacha

Rockhampton tot Cairns

Hey allemaal,

Vanuit de capricorn grotten zijn we doorgereden naar een camping in cape hillsborough, deze
camping ligt aan het strand en het bijzondere is dat hier elke ochtend wallibies en kangoeroes
naar het strand komen. Jullie begrijpen natuurlijk wel dat we daarom heel vroeg om half 5 's
ochtends, al naast ons bed te trappelen stonden om een paar mooie plaatjes van de kangoeroes te
kunnen schieten. De een met een ochtend humeur waarbij ik natuurlijk niet zo flauw ben om te
zeggen wie, het enige wat ik wel kan zeggen was dat ik het niet was (A). Zittend op het strand
hebben we naar de opgaande zon gekeken, die helaas een beetje werd bedekt door wolken, en de
kangoeroes en wallibies die op het strand hobbelde, een prachtig gezicht. In plaats van vandaag
vroeg in de veren te gaan en het meeste uit de dag te halen zijn wij slaapkoppen toch stiekem
weer een paar uurtjes gaan slapen voordat we onze reis voortzetten richting arlie beach.

Het was een stevig stukje rijden richting Arlie beach, wat overigens wel geld voor de rest van
de trip tussen Brisbane en Cairns. Hier aangekomen hebben we vanaf de camping de boardwalk
gedaan die zich langs de kust uitstrekt en zo richting het centrum van Arlie beach gaat, een
heel gezellig plaatsje. Op een gegevend moment ziet Tony dat die saaie zwarte vogels helemaal
niet zo saai zijn, het zijn de bijzondere zwarte kakatoes, heel gaaf om te zien, en ze hebben
ook zo'n prachtige oranje staart veren (zie foto's). Op onze weg terug zijn we langs een
bijzonder winkeltje gekomen waar prachtige aboriginal kunst te koop was, het bijzondere hieraan
was dat de kunstenaar zowel de oost als west culturen samen mixten, wat betekend dat je die
bekende stippen kunst met dierenkunst combineert. Hier zouden we allebei graag nog ooit wel eens
een prachtig schilderij van willen kopen (geheugensteuntje voor later:
www.aboriginalopalart.com).

19 Januari vertrokken we heel vroeg richting de Whitsunday eilanden met een zeilboot. Prachtige
ervaring vooral omdat er geen zuchtje wind stond en we de hele tour eigenlijk volledig op
motorkracht hebben afgelegd. :P. Vanuit de zeilboot hadden we een prachtig uitzicht over het
steeds kleiner wordende vasteland en de langzaamaan steeds groter wordende eilanden. Onze eerste
stop was Inlet Hill waar je een prachtig uitzicht over de Whitsunday eilanden hebt, om hier te
komen moesten we eerst met een rubberbootje naar het eiland varen waar ik ondertussen nog een
zeeschildpad of 2 heb kunnen spotten. Het uitzicht over het eiland was prachtig en vanuit hier
konden we met een 15 minuten wandeling richting het strand lopen om ook echt dit ontzettende
mooie water in te gaan. Prachtig helder en volgens onze tourgids hadden we geluk want
uitegerekend vandaag was er een perfecte verhouding tussen de hoeveelheid strand en water te
zien. Na een uurtje gepoedeld te hebben in dit heldere water vertrok onze zeilboot richting
Dumbell eiland waar we konden snorkelen. Dit was Tony's eerste snorkelervaring en hij vond het
helemaal fantastisch. Voor mij helaas was het een minder groot succes aangezien mijn bril lekte
en het zoute water zo sterk was dat het mij zeker een uur verblind heeft nadat het in mijn ogen
kwam, jammer maar helaas. Gelukkig wist ik hoe tof het kon zijn van mijn ervaring in Sydney.
Vanuit het snorkelen gingen we weer terug naar Arlie beach's haven.

De volgende dag vertrokken we richting Townsville, onderweg hier naar toe was een mooie
horseshoe bay in een plaatsje genaamd Bowen. Trevor, een vriendelijke reiziger uit Charters
Tower had ons een tip gegeven dat je hier goed kon snorkelen. Aangezien ikzelf niet zo'n
fantastische snorkelbeleving had ervaren als Tony bij de Whitsunday island tour leek het ons
toch leuk om hier nog even te snorkelen. De zichtbaarheid was niet vlekkenloos, maar we hadden
toch nog wel een paar leuke vissen kunnen spotten. Ik natuurlijk weer helemaal blij, nu stond
het weer 2-1 voor de goede snorkelervaringen. Net toen we wilde vertrekken attendeerde Tony mij
erop dat hij een mooi uitzichtspunt had gezien, nieuwschierig zijn we het wandelpad naar boven
gevolgd waar we uiteindelijk uitkwamen bij een prachtig uitzicht op de baai, omcirkeld door twee
prachtige roofvogels. Na dit mooie uitstapje vervolgde we onze weg weer richting Townsville waar
we gratis hebben kunnen overnachten op een BP station, nou ja, gratis je kan natuurlijk moeilijk
koken hier omdat vuur en een tankstation schijnbaar niet zo'n goede combinatie is.. Zo vreemd
hebben dus deze avond gesmuld van een echt Trucky burger, size: onmogelijk om in een keer in
mijn mond te krijgen.

21 Januari vertrokken we redelijk vroeg omdat we graag de veerboot richting Magnetic island
wilde pakken. Dit tochtje duurde ongeveer een halfuurtje en schijnbaar bij aankomst was het
handig geweest als we meteen naar de bus waren gestapt omdat deze op elkaar afgesteld zijn, deze
slimmerik wilde natuurlijk weer eerst naar de wc waardoor we de bus miste en volgens het schema
een goed uur zouden moeten wachten... Tja daar doen wij het natuurlijk niet voor, dan maar
lopen, in een goede 35 graden, zonder schaduw... :O Onze eerste stop Geoffrey bay, hier wilde we
graag gaan snorkelen, maar omdat het zo heet was leek het ons verstandig eerst de wandeling te
doen en daarna heerlijk af te koelen in de zee. Zo gezegd zo gedaan. We namen de eerst volgende
bus richting het begin van de Fort walk, waar deze google speurder had gelezen dat je echt wilde
koala's langs de route kon spotten. De wandeling was erg mooi en al manisch zoekend liepen we de
route. Gelukkig zag ik na een kwartiertje lopen een prachtige koala zittend in een boom vlak
langs de route. We hadden geluk met dit mooie exemplaar want ik heb me toch een paar lelijkerds
zien zitten in de dierentuin (A), tja niet iedereen is een plaatje. Na deze wandeling hebben we
lekker gelunched bij een lokale tent omdat we onze gesmeerde broodpakketjes waren vergeten, zo
vervelend die pizza als lunch :p. Nu kwam het er dan opaan lekker snorkelen in Geoffrey bay,
flippers en alles gehuurd begon onze snorkelsessie nogal moeizaam. Je moest namelijk eerst door
ongeveer 30 meter ondiep extreem heet water (lees knieen zien geen water) lopen en ik weet niet
of je ooit flippers hebt aan gehad, maar dit leidt tot een waggelende pinguinpas, in mijn geval
achterstevoren. Nadat we eindelijk bij een zwembare diepte waren aangekomen kwamen we er al gauw
achter dat de zichtbaarheid van dit water tot 20 cm reikte wat ongeveer betekende dat je blind
was, geen succes dus. Snel er maar weer uit gegaan en vanaf de kant nog een kleine haai van 40-
50 cm voorbij zien zwemmen en dan hop maar weer terug lopen richting de shop. De wandeling terug
kon op twee manieren, beide niet aantrekkelijk 1) loop zonder flippers en verbrand echt
letterlijk je voeten aan het warme asfalt/zand/stenen 2) loop met flippers en krijg blaren op je
voeten, uiteindelijk geen keuze gemaakt en gewoon diehard allebei gedaan XD. Zo ver
snorkelervaringen staan weer op 2-2. Terug bij de shop had Tony nog wel even gezegd dat de
zichtbaarheid van het water toch wel slecht was, waarbij de shopeigenaar doodleuk verkondigd dat
dit altijd het geval is... Thanks voor de heads up. Maar ik wil natuurlijk niet al te veel
klagen want ik kan je vertellen dat het zien van een wilde koala de dag al zo goed maakt dat het
voor mij niet meer stuk kan. Bij aankomst in Townsville zijn we nog Mount Stuart opgereden die
een prachtig uitzicht toonde over de stad.

22 Januari vervolgde wij onze weg richting Cairns, onderweg kwamen we nog langs een prachtig
bergmeertje genaamd Crystal Creek, dit was echt een juweeltje onder de watertjes, heerlijk om
even van een zoutvrij ijskoud watertje te genieten, aangezien de zeetemperatuur nu overal 29
graden is. Het leuke was dat je tegen de stroming in kon klimmen over de glibberige keien wat
een echt bergklim gevoel gaf. Waarna je na deze worsteling lekker kon uitrusten met een kei in
je rug terwijl de stroming lekker over je heen kabbelde. En als je daar genoeg van had kon je de
stroming mee terug pakken richting de kant. Na nog een wedstrijdje king of de rots te hebben
gedaan met Tony hebben we onze spullen gepakt en onze reis voortgezet richting Cairns. Hier
hebben we overnacht op een campground.

De volgende dag zijn we vroeg vertrokken richting Port Douglas, ongeveer een uur ten noorden van
Cairns waar je prachtig langs de oceaan rijd. Onderweg kwamen een plek tegen waar iemand
allemaal stenen op elkaar heeft gestapeld wat een grappig overzicht gaf. Hier natuurlijk even
gestopt en een paar foto's gemaakt. In Port douglas aangekomen zijn we lekker eerst even wezen
bijkomen waarna we daarna een drankje zijn gaan drinken bij een van de lounchebars aan de kade.
Voor de volgende dag hadden we een tour geboekt naar het Daintree regenwoud. En vandaag nog even
geregeld dat we de dag daarna lekker konden snorkelen op het great barrier reef, gelukkig dat
het geen hoogseizoen is want we zijn nogal van de late planningen geweest.

24 Januari werden we al vroeg opgehaald voor de regenwoud tour, de dag begon zoals het echt
hoort te zijn in een regenwoud in het regenseizoen.... Nat. Met grote paraplues hebben we eerst
een korte wandeling over de boardwalks gedaan bij Mossman gorge. Waar we nog een kleine hagedis
wisten te spotten en een prachtige rivier te zien kregen. Vanuit hier vertrok onze auto richting
een rivier cruise waar we hoopte krokodillen te spotten. Helaas omdat het nu zomer is en het
water is zijn krokodillen minder geneigd om te gaan zonnen (en het regende trouwens ook wat
zonnen natuurlijk minder aantrekkelijk maakt he) en hebben we ze niet gezien :'(. Na deze
riviercruise die nog steeds wel heel mooi en muggenrijk was, jeej opnieuw de trotse eigenaar van
10 extra jeuklocaties, vervolgende wij onze weg naar een uitzichtpunt wat een mooie overview gaf
over port douglas en in de de verte kon je zelfs Cairns zien liggen. Gelukkig was het inmiddels
gestopt met regenen en net toen we weer weg wilde rijden kregen we ontzettend veel geluk en
zagen we een Cassowarie, een redelijk zeldzame verschijning van een prestorische wandelvogel
(zoals een emu) die als een grote schrokkop grote bessen naar binnen aan het werken was. Jullie
begrijpen natuurlijk wel dat dit de teleurstelling van de afwezigheid van krokodillen wel weer
een beetje goedmaakte en dat mijn dag niet meer stuk kon, tour geslaagd zou ik zeggen. Vanuit
dit uitzichtspunt reden we verder naar het noordelijke puntje van het Daintree regenwoud waar
het regenwoud en het strand elkaar ontmoeten, erg mooi om te zien. Hier weer een iets minder
bijzondere vogel ontmoet, een kalkoen. Na hier nog een kleine wandeling gelopen te hebben
begaven we ons naar de lunchlocatie midden in het regenwoud waar we nog een rondje konden lopen
langs een beekje terwijl onze lunch werd klaargezet, dat noem ik nou service. Vanaf hier hadden
we nog een activiteit op onze tourplanning staan en dat was een 4WD met een toffe jeep richting
een waterval, waar we heerlijk hebben kunnen zwemmen tussen de schildpadden en vissen die daar
rondzwommen. Ook heb ik het nog voor elkaar gekregen om een glibberige aal aan te raken, voelt
heel apart en slijmerig maar als je dan je hand voelt zit er totaal geen slijm op. En met deze
activiteit eindigde onze drukke dag lekker rustig op de camping.

De volgende dag (25 Januari) werden we weer vroeg opgehaald voor onze volgende tour, snorkelen
in het outer great barrier reef en de locatie waar wij naar toe gingen was het opal reef (1 van
de de 3000 reefs die het great barrier reef telt). Onderweg daar na toe (boottochtje van 90
minuten) kregen een heel interessant marine bioloog praatje. Een van de interessanste dingen die
ze vertelde was dat vissen schijnbaar van geslacht kunnen veranderen....Ja echt maak geen
grapje, bij de Hemingway vis bijvoorbeeld, bij gebrek aan een mannetje doen de vrouwtjes meten
wie de grootste mond heeft en daarmee bevoorrecht is om het nieuwe mannetje te worden. Hierbij
ondergaat ze nogal een grote verandering, waarbij ze groter wordt en een bult op haar voorhoofd
kweekt. Bij papagaai vissen is deze transformatie zelfs omkeerbaar. Dan was het moment eindelijk
aangebroken we mochten snorkelen beginnen met snorkellen. En het was echt in alle opzichten
totaal anders dan ik het had verwacht. Ik had gelukkig geleerd van alle fouten die ik maakte
tijdens de vorige snorkelsessies, zoals bril afzetten of vol laten lopen met zeewater zodat ik
daarna tijdlijk verblind was door het zoute water. Het was echt onbeschrijvelijk mooi. Je kon
zeker wel 20 meter ver kijken en de vissen zijn prachtig. Om sommige plekken is het zelfs maar 1
meter diep. Het koraal is enorm veelzijdig van soft koraal, dat extreem snel groeit, tot hard
koraal dat wat meer tijd nodig heeft om te groeien. Prachtige kleuren van blauw, rood tot paars
(wat eigenlijk betekend dat het koraal een beetje gestresst is) en hele klifwanden tot wel 15
meter diep volledig bedekt met koraal. Ik heb zelfs op een snorkeltour met de gids nog snel een
zeeschildpad voorbij zien zwemmen. Helaas geen haai gezien maar er zijn wel foto's van genomen
door andere mensen die hem wel hadden gezien. We hebben op drie verschillende locaties in de
reef gesnorkeld en alle waren ze prachtig. Echt zeker nog de mooiste ervaring die ik in
Australie heb meegemaakt. Na deze fantastische dag, en we hadden echt mazzel want er waren bijna
geen golven, jeej geen zeeziekte, zijn we 's avonds weer terug gereden naar Cairns.

De volgende dag was al weer de allerlaatste dag dat Tony er bij was, jeez wat is dat snel gegaan
zeg. Deze dag zijn we lekker 2 potjes wezen bowlen waarbij we een keer gelijk hadden gespeeld en
ik de tweede keer glorieus gewonnen heb :D. Nog wat over de esplanade gewandeld, waarbij we
uitzicht hadden op het allerlelijkste strand ooit, niet dat het uitmaakt want als je gaat
zwemmen ben je waarschijnlijk een snack voor een krokodil. 's Avonds zijn we lekker uit eten
geweest. En voor een keer hebben we in alle luxe in een hotel geslapen, heerlijk die
airconditioned kamer. De volgende dag genoten van een luxeus ontbijt en toen was het al weer
tijd om onze campervan in te leveren en Tony naar het vliegveld te brengen. Ik heb een
fantastische tijd met je gehad Tony en het was best wel lastig dat je weer moest vertrekken,
maar wat een reis en lol hebben we samen beleefd.

Dikke knuffel en tot de volgende keer allemaal.

Xxxx Sacha

Brisbane naar Rockhampton

Hallo allemaal,

De tweede dag in Brisbane zijn we naar het lone pine koala sancturary gegaan, hier hadden we begrepen dat je met een koala op de foto kon en dat je ze ook kon aaien en aangezien het tot nu toe een onmogelijk opgaven heeft gebleken om een koala te spotten in het wild leek dit ons wel een goed alternatief. (A) Het was best een grappig parkje met veel, heel veel koala's, helaas in het park bleek dat je nog eens een keer extra moest betalen om met zo'n knuffelbeertje op de foto te gaan, uiteraard wel gedaan, maar gezien de status van het park zou ik achteraf zeggen je kunt beter een andere plek zoeken om met koala's te knuffelen. Het was wel echt een gave ervaring om een koala vast te houden, de foto hebben jullie waarschijnlijk allemaal al op facebook voorbij zien komen, haar naam was Tinkerbell en je zou het misschien niet zeggen maar koala's hebben echt wel hele scherpen klauwtjes. Wat ook erg grappig is om te zien is dat de gemiddelde koala elke keer met zijn hoofd hangend naar beneden ligt te dromen volledig verscholen in de takken, verklaart het lastige wild spotten, want geloof het of niet deze luie donders slapen 20 uur per dag. Verder hebben we in het park nog een vogelshow gezien en wat vooral leuk was om te zien was de sheep dog show. Hier kregen we een demonstratie schapen hoeden. De 'herder' liet ons zijn border collie zien (zwarte hond met lange haren) die het toch wel behoorlijk warm had en vertelde dat toen ze in Australie kwamen ze een nieuwe schaapshond moesten fokken die wel deze bizare hitte en luchtvochtigheid aankon en zo liet hij zijn andere hond zien een australische kelpie (schaapshond) veel beter aangepast op de omstandigheden hier. Beide honden lieten de schapen een mooi parcour lopen en het is best wel tof om te zien hoe die schapen zo in een bepaalde richting gedreven kunnen worden door ze telkens te blokkeren aan verschillende kanten. 's Avonds hebben we overnacht op een extreem georderde camping in Cooroy waar we in een golfkarretje over het terein gereden zijn naar de faciliteiten, erg grappig, vooral omdat het maar 20 meter afstand tussen onze plek en de faciliteiten zat :P.

De volgende dag (11 januari) zijn we weer de auto ingestapt op weg naar rainbow beach, onderwerg toen we door Gympie reden kwamen we in een keer een heel leuk goudmijn en historisch museum tegen, besloten om toch maar eens een kijkje te nemen wat dit precies inhield zijn we hierin gegaan. Het museum was eigenlijk een heel leuk klein dorpje bomvol allemaal oude spulletjes, je kon zo door alle huizen die in dit kleine dorp stonden heenlopen, we hebben zelfs twee prachtige antieke oldtimers gezien, een gespecialiseerd voor de brandweer en een voor de ziekenboeg, allebij nog volledig werkend. In het begin van het museum stonden ook nog grote bakken met water waar je goud kon zeven en ik ben nu de trotse eigenaar van wat goud splinters :D. Tony wilde zelfs nog een goud licentie halen voor de beek iets verderop als souveniertje helaas hadden ze alleen maar van die saaie papiertjes die ze tegenwoordig uit geven dus daar was geen glorie aan te behalen. Dit toffe museum ging helaas al om 4pm dicht anders waren we hier nog wel langer gebleven. Hierna gingen we dan toch nog naar rainbowbeach, de enige rainbow die we hier te zien hebben gekregen stond op het bordje toen we het plaatsje inreden. Achteraf kregen we te horen dat de rotsen aan het strand verschillende kleuren adden maar ook dat was niet extreem bijzonder ofzo. Op het strand zelf zijn we geleven tot na zonsondergang voordat we ons begaven naar de kampeerplek voor die nacht in maryborough.

De volgende dag vertrokken we al vroeg richting onze eerste carvanpark met zwembad in hervey Bay en na een dagje lekker bijkomen en niets gedaan te hebben hadden we voor de volgende dag een Fraser island hummer tour geboekt. Al vrij vroeg in de ochtend vertrokken we richting het eiland. Daar scheurde onze tourgids al gauw over de zandwegen. Ik persoonlijk dacht dat Fraser island een grote zandbak was, maar het bleek toch behoorlijk bebost te zijn met wat zandwegen tussendoor. Onze gids vertelde dat het island op een coffee rock dreef met een 100 meter dikke laag zand. De eerste stop ging richting lake Mackazie een prachtig uit regenwater bestaand meer, zo ontzettend helder en blauw met parelwitte stranden. Heerlijk om hier even in te zwemmen. Vervolgens gingen we door richting onze picknickplek waar we een rainforest tour konden doen, deze was wel heel mooi en zo apart dat hier in Australie regenwoud te vinden is, zou ik nooit van te voren gedacht hebben. Helaas was de regenwoud tour maar kort 15 minuutjes voordat we al weer bij het einde van het aangelegde pad waren. Onze volgende bezienswaardigheid was het 75 mile beach, wat het langste strand is waar je op kunt rijden met een 4WD. Onderweg op het strand kwamen we nog een oud roestig schipwrak tegen wat 80 jaar geleden door de japaners uit duitsland was gekocht maar door een cycloon losgeraakt van sleeptouw waardoor het hier op het strand aanmeerde. Waarom ze dat schip in eerste instantie niet gewoon gevaren hebben snap ik niet helemaal. Terwijl we verder reden over 75 mile beach vertelde onze gids een verhaal dat de aboriginals hadden voor de gesteente met 72 verschillende kleuren (telde er maar 6, die andere zijn vast alleen maar met photoshop te vinden ofzo). Het verhaal zegt dat er een aboriginal princess was die verliefd was op de regenboog, maar op een dag werd ze ontvoerd door een slechte man die haar hard liet werken. Na een lange tijd zag de princess een opening om te ontsnappen, waarbij ze het op een rennen zetten. De slechte man kwam hier al gauw achter en rende haar achterna. Op het moment dat hij een speer in haar richting wierp, werd zij gered door haar geliefde regenboog die voor haar sprong en door de speer in duizende stukjes uiteen spatten en zo over de rotsen verspreid kwam te liggen. Op de terugweg en nee gelukkig hebben we niet alle 75 mile gereden, dat zou wel erg lang duren, zijn we nog bij Eli creek gestopt waar we nog een paar keer met de versnelling mee in het water naar beneden zijn gelopen om lekker af te koelen. Hierna zat onze fraser island tour er al weer op en werden we keurig bij de camping afgezet waar we gezellig in het restaurant gegeten hebben en nog even heerlijk gebruik gemaakt hebben van het zwembad. De temperatuur van het water, ook het zeewater, is hier echt hoog gemiddeld 25 graden ofzo, al hoger dan de meeste zomerdagen in nederland XD.

Zaterdag 14 Januari vertrok onze reis weer richting Agnes water. In dit plaatsje kan je de goedkoopste surflessen van heel Queensland krijgen. Aangezien het vrij lang rijden was waren we er pas rond een uurtje of 3. We zijn toen maar eerst gaan inchecken op de campground. Deze was heel erg tof aangezien die bovenop een berg zat met prachtig uitzicht. Maar het mooiste was nogwel dat deze campground op een kangoeroe sanctury lag waardoor er dus allemaal van die lieve huppelende bolletjes wol om je heen sprongen. Na het inchecken hebben we nog even lekker gezwommen in de zee. De volgende dag had ik me aangemeld voor een surfles, deze zou pas kwart voor 2 beginnen dus konden we in de ochtend nog even naar town 1770, waar we nog even een mooi uitzicht hebben meegepikt. Dit stadje is historisch gezien vrij bijzonder omdat Captain Cook hier in 1770 aanmeerde en zo voor het eerst Australie heeft ontdekt. Echt heel veel bewogen hebben we die dag niet, het was echt extreem heet, 38 graden gevoelstemperatuur met een luchtvochtigheid van bijna 80%. Heb nog nooit zo veel dikke zweetdruppels gehad, haha hoop dat je dit niet aan het lezen was terwijl je aan het eten was. :P Jullie begrijpen dan vast wel dat ik heel erg blij was toen de surfles begon, lekker het water in :). De golven waren helaas niet heel hoog die dag maar ik heb het toch voor elkaar gekregen om een paar keer staand een golf te pakken. Nog een compliment gekregen van mijn surfleraar want mijn timing voor welke golf ik moest pakken en mijn peddelslag was erg goed (A), nu nog een wat beter evenwicht krijgen om niet elke keer van de plank af te vliegen ;).

Gisteren zijn we richting een prachtig awoonga lake gereden omdat we wel is zin hadden in een lekkere frisse zoutloze duik. Bij het lake aangekomen leek het wel een spookstad, volledig verlaten, dit konden we ons niet verstellen aangezien de zon weer op standje braden stond. Na verder onderzoek vericht te hebben hadden wij de oorzaak van de spookstand ontdekt... Helaas bleek er nogal een hoge dosis blauw alg in te zitten dus gooide dat wat roet in onze plannen. Dan toch maar weer verder richting Rockhampton. Hier zijn we naar de zoo gegaan, want wonder boven wonder was deze helemaal gratis. Heel grappig nog want de chimpansees werden gevoerd met wat ik nogal verwonderlijk vond yoghurt en pakjes sap. Ook was er een puber chimpansee die een wollen mutsje had gekregen en deze zo helemaal over zijn gezicht heen trok en dan blindelings door het hok ging lopen. De verzorger vertelde dat hij dit regelmatig deed, ook met kleren of lakens, haha nogal een aparte hobby. Ook zagen we twee reptielen gevoerd worden met een muis en zo helemaal ervoor razendsnel de boom in klommen, meeste actie ooit gezien bij een reptiel. Na de dierentuin zijn we nog even de botanische tuinen in gelopen waar we bij het meer pelikanen en schildpadjes hebben kunnen fotograferen. Als laatste hebben we nog een stukje heritage walk in rockhampton gedaan waar wat mooie gebouwen te zien waren, echter moesten we wel weer optijd op de camping staan bij de capricorn caves dus konden we hier niet heel lang verblijven. Bij het avondeten (was al donker) hebben we bezoek gekregen van een paar uilen en hele schattige wallibies, prachtig om te zien en wat een mooie sterrenhemel was hier vanacht. Nu staan we op een camping bij de capricorn caves en hebben we net een tour door de grotten gehad. Was heel gaaf met toffe verhalen, waarbij we op een gegeven moment op een soort klei stonden en hij vroeg wat voor materiaal het is, na een paar foute antwoorden kwamen we erachter dat het platgestampte vleermuispoep was :P. De cave had een cathedraal plek waar ook bruiloften en opera concerten worden gehouden. Hier kregen de prachtige acoustiek te horen van de grot in het pikdonker, zo donker dat je ogen nooit zullen wennen en je nog geen milimeter voor je uit kunt kijken. En als laatste werd er nog een feestje gehouden in de grot met een discobal. Er is een plek in de grot waar de zon tijdens december en januari naar beneden schijnt. Door er een discobal onder te houden wordt de grot gevuld met prachtige kleuren.

Tot de volgende keer Dikke knuffel Tony en Sacha.

Van Sydney naar Brisbane

Hallo allemaal,

3 Januari was het dan zo ver, we zouden onze campervan ophalen om het machtige Australie te verkennen. Nadat we de campervan hadden en alle spullen een plekje hadden gegeven konden we dan beginnen met onze reis. Onze eerste stop was Morisset Park. Dit ligt ongeveer een anderhalf uur rijden van Syndey af. Hier was ik al eens eerder geweest met Luders waar we toen al die gave kangoeroes hadden gezien. Gelukkig voor Tony, en mij natuurlijk ook, waren er bij aankomst meteen een aantal kangoeroes die wel zin hadden in een banaan. Er was er zelfs eentje zo hongerig dat die nadat de banaan op was gewoon begon aan de schil. :p Verderop zagen we een mama kangoeroe met zo'n kleintje dat het alleen nog maar bij mama dronk. Wat we regelmatig te zien kregen. Daardoor heb ik een stukje van de binnnenkant van de buidel kunnen zien wat er best wel raar uitziet. Nadat de baby genoeg gedronken had ging het wat spelen door als een speedy conzales van links naar rechts te hoppen over grote omgevallen bomen heen, altijd binnen 15 meter afstand van mama blijvend natuurlijk. Omdat we nog niet echt doorhadden hoe het vinden van een camping werkte in Australie en er al gauw achterkwamen dat deze campings vaak maar tot 4 pm te bereiken zijn (was al 6 pm) hadden we besloten een stuk van de route af te wijken richting een gratis kampeerplek in een state forest vlak bij watagans national park. Om hier te komen moesten we een primitief kronkelend zandweggetje op dat ons omhoog naar boven begleiden. Onderweg zagen we nog een ander soort kangoeroe (een swamp walleby), helaas heb ik daar geen foto's van kunnen maken. De camping zelf lag in een dikke bebossing met een soort primitive wc waar een gat in de grond onderzat. Verder wel goed onderhouden want het werd dagelijks schoongestraald met water. De eerste nacht in onze campervan beviel wel redelijk goed en de locatie was ontzettend donker wat slapen natuurlijk bevorderd. :)

De volgende dag gingen we al weer vroeg opgweg richting Newcastle. Hier zijn we naar het strand gereden en vanuit daar een stukje langs de kust gewandeld richting het fort. Hierboven hadden we een schitterend uitzicht over Newcastle en waren we omringt door kanonnen. Onze volgende stop was Port Stephans, dit is een schitterende regio met kans op het spotten van wilde koala's, wanhopig hebben we gezocht in verschillende bomen maar helaas het enige wat we gevonden hebben is een koala boom (ecalyptus). Al zoekend vanuit de auto zijn we richting de haven van port stephans gereden waar we heerlijk hebben gezwommen in het heldere water, zonder gigantische golven. Ook het strand wordt duidelijk steeds fijner, waar in Sydney het zand aan je vast plakt en je al verwoedt schrobbend onder de douche die laatste zandresten probeert te verwijderen, is het zand hier heel fijn en zacht en kan je het zodra het droog is zo van je af vegen. 's Avonds hebben wij overnacht op een simpele camping in Bulahdelah.

5 Januari zijn we richting Port Macquarie gegaan. Hier hadden we gezien dat je op een kameel langs het strand kon rijden. Het strand was op de kameelhouderij na vrijwel verlaten. Dit valt mij wel meer op, maar op veel plekken kan je niet zwemmen vanwege het rif of is er geen lifeguard aanwezig wat zwemmen behoorlijk onverstandig maakt. Het kameel hobbelen was heel erg tof. je beweegt niet van voor naar achter zoals op een paard maar van links naar rechts, waar de kameel namelijk twee voeten aan een kant tegelijkertijd beweegt. Na deze fantastische ervaring waarbij de kameel ook eens stukje door de zee heeft gelopen gingen we opweg naar het koala hospital. Hier kregen we een uitleg van de vrijwillegers, hoe ze de koala's redden en weer terug uitzetten in de natuur, waarbij locatie extreem belangrijk is omdat koala's een vaste plek voor het halen van hun voedsel hebben. Ook kregen we een aantal koala's te zien die daar permanent een plekje hebben, omdat ze chronisch ziek zijn of te zwaar verwond bij een ongeluk. Geen zorgen alle koala's zien er goed uit, maar hebben vooral hulp nodig met voedsel verkrijgen. Na deze rondleiding door het koala hospital ging onze reis weer verder noordwaards, waar we uiteindelijk zijn neergestreken op een camping in west Kempsey.

De volgende dag ging onze reis verder naar Coffs harbour, we hadden namelijk een tip gekregen van de kamelenman dat hier een dutch village zou zijn. Jullie snappen natuurlijk wel na maanden niet meer in Nederland te wonen deze echt hollander toch wel naar een kroketje snakt. Hier heb ik van een heerlijk kroketje kunnen smullen. Er was ook nog ander nederlands voedsel te koop zoals drop (35 dollar) en vlokken (10 dollar), je begrijpt natuurlijk wel dat voor deze astronomische prijzen wij Nederlanders deze maar gewoon naast ons neer leggen en vervolgens maar op een (gratis) houtje bijten. Verder was er nog een soort mini madurodam met wat bekende nederlandse gebouwen wat best wel grapig was om te zien. Vooral omdat de meeste dorpen werden geteiserd door zonnende hagedissen van wel 30 cm, op schaal toch wel gigantische monsters te noemen. Vanuit Coffs harbour wilde we graag zoveel mogelijk afstand maken richting het noorden en onderwerg wilde wij nog even een door onze app (wikicamps, staan alle campings met prijzen in) aanbevolen uitzicht meepakken bij de sealy lookout. Onderweg naar boven dachten we even gauw in de berm te gaan staan om wat kiekjes te schieten. Dit liep echter iets anders nadat onze van niet meer uit de modder wilde komen. Gelukkig met wat hulp van een tourist die daar al stond en wat behulpzame voorbijgangers die meteen uit de auto sprongen zijn we uiteindelijk uit de modder gekomen, maar niet nadat ik (achter het stuur) Tony (duwend achter de auto) nog lekker een modder douche had gegeven :P. Het uitzicht was trouwens inderdaad erg prachtig vanaf de aangelegde sky pier. Die avond hebben we als echte survivalers op een rest area langs de pacific highway gekampeerd ter hoogte van Glenugie. Een erg mooie plek die uitkeek over een bebost weiland. Bij aankomst werden we meteen begroet door een prachtig vogeltje met een blauwe kop. En nadat het wat begon te schemeren zagen we ook een kudde kangoeroes verderop in het veld die steeds dichter bij kwamen. Al met al geen slechte plek, helemaal voor noppes.

7 Januari Ging de reis verder richting het relaxte surfersstadje Yamba. Hier had ik gelezen dat je heerlijk ijs kon halen bij de icecreamery, wat bij nadere inspectie inderdaad bleek te kloppen. We zijn nog wat door dit stadje heen gelopen wat een heerlijke chille vibe uitstraalde, niks haasten gewoon rustig aan en surfen. Hier hebben we een lekker dagje doorgebracht op na mijn mening een van de beste stranden van Australie. Het water was heerlijk qua temperatuur en ontzettend helder een soort bounty strand gevoel. De golven waren hier niet zo sterk dus konden we redelijk ver de zee in en dan bij de wat hogere golven mee terug bodysurfen, heel erg leuk om te doen. 's Avonds zijn we al richting een camping in Byron bay gegaan waar we een nogal rommelige camping hebben gevonden die relatief erg duur was. Tony heeft nog vuistgrote spin gevonden in de doucheruimte waarvan hij hoopte dat deze een argeloze voorbijganger liet schrikken.

De volgende dag in Byron bay hadden we de van geparkeerd bij de vuurtoren bovenaan de berg. Hier had je een prachtig uitzicht over Byron bay en we kregen ook nog een rondleiding in de vuurtoren waarbij we eindigde in het topje waar het licht zat. Dit ligt bestond uit gigantische driehoekige kristallen die samen wel 4500 kg wogen. Het is zelfs zo sterk dat het vanag 50 km te zien is, terwijl de zeehorizon op zo'n 44 km ligt. De man vertelde ons ook dat het erg belangrijk is dat het kristal dat het licht reflecteerd overdag blijft draaien, omdat het anders als een gigantisch vergrootglas zou werken en een bosbrand zou kunnen veroorzaken. Terwijl we hier uitkeken over de prachtige baai van byron bay kregen we als tip om de kust via kayak te verkennen. Na eindelijk een parkeerplek gevonden te hebben, ja byron bay staat echt bomvol auto's en mist toch wel een beetje die relaxede vibe van het yamba stadje, hadden we geinformeerd bij een zeekayak stand. Al gauw bleek dat ze allemaal tot er met dinsdag middag volgeboekt zouden zijn (het was zondag), maar we konden altijd proberen te blijven wachten en als er dan mensen niet op zouden komen dagen konden wij wel mee. Zo gezegd zo gedaan en warempel er kwamen 2 personen niet opdagen wat voor ons toch wel een gelukje was. Eerst kregen we wat instructies hoe we moesten peddelen en hoe we de eerste golven die op het strand crashen moesten overwinnen, moraal van het verhaal peddel recht op golven af, want schuin staan betekend onder water gaan. Dit hadden we goed volbrachten en we waren een van de eerste die in de zee waren, al gauw zagen we onze eerste zeeschildpad. En toen we eenmaal met de hele groep wat verder de zee inpeddelde kwamen we ook al gauw een groepje zwemmende dolfijnen tegen. Deze hebben we toch van ongeveer 10 meter afstand gezien. Hier leerde wij dat dolfijnen graag in een gebied met golven zitten, volgens mij omdat het leuk is om uit de golven te schieten. De terugweg was wat moeizamer aangezien de zee wat ruiger was geworden werd ik toch wel redelijk zeeziek. Gelukkig mochten we als eerste de golf terug pakken (maar 1 kayak per golf anders word het botsen). Ook nu weer moesten we zorgen dat we recht op de golf stonden en naar achterleunde zodat de kayak niet zou omslaan. Echter onze golf was zo groot en we kwamen een klein beetje schuin te liggen, waardoor we omsloegen... dan maar terugzwemmen met onze reddingsvesten om en een van de begleiders onze kayak laten redden en terugpeddelen. Al met al een hele leuke dag en toch maar mooi 3 uur zeekayak ervaring. 's Avonds zijn we richting Beenleigh gegaan wat ongeveer een half uur van Brisbane afligt waar we onze eerste nacht in Queensland hebben doorgebracht.

Vandaag hebben we een bed en breakfast gehuurd in Brisbane (met zwembad :D). Aangezien we nu in Queensland zijn en ze hier niet aan zomertijd doen is er nu maar weer 9 uur tijdverschil tussen hier en Nederland. Hier kwamen we gauw achter vanwege een tijdsverschil met inchecken (A). De vorige huurders waren de kamer nog niet uit, maar voor ons was dat niet zo'n probleem want dat gaf ons toch weer een extra uurtje om Brisbane te verkennen. Vanuit de BnB zijn we met de bus richting het centrum gegaan. Wat meteen opvalt hier is dat de bussen hier als een soort metro fungeren, waarbij ze hun eigen aangelegde banen hebben met stations, Lekker snel dus. In het centrum aangekomen hadden we ons aangemeld voor een gratis tour bij het touristen centrum en hebben zo een heleboel vroegere parlements gebouwen afgegaan die nu een andere bestemming hebben gekregen. Zo ook een goverments gebouw dat destijds het grootste gebouw van Brisbane was, maar uiteindelijk weer vervangen werd door een ander gebouw omdat dit gigantische gebouw niet gigantisch genoeg was voor die oh zo belangrijke balzaal. Nou we zijn binnengeweest en ik zou zeggen knok er een muurtje tussenuit en je hebt je oh zo gewenste balzaal. Na deze rondleiding hebben we nog even door de botanische tuinen gestruind en zijn we daarna overgestoken naar south bank. Dit is een prachtige promenade aan de zuidkant van de rivier waar hele mooie parken zijn neergeplant, waaronder ook een klein regenwoud en een suptropische zwemparadijs. Helaas hadden wij onze zwemkleding niet mee anders hadden we wel even gebruik gemaakt van dit ingebouwde ministrand. Wat mij vooral heel erg opvalt is dat Brisbane heel erg veel hoge gebouwen maakt die random verspreid staan over de stad, waardoor ze naast die lagere gebouwen nog veel groter lijken. Nu lekker een rustig avondje en morgen gaan we richting het koala park.

Tot de volgende keer. Dikke knuffel Tony en Sacha.

1ste week met Tony

Hallo allemaal,

24 december was het dan zo ver Tony kwam om gezellig tot er met eind Januari te blijven. Na 4 maanden elkaar niet gezien te hebben is dat best wel raar en wist ik van te voren niet zo goed hoe het zou zijn als we elkaar weer zouden zien. Op het momente supre kwam dat helemaal goed en was het meteen weer zoals vanouds. Voordat ik Tony op had gehaald was ik eerst nog even naar onze airbnb die we hadden gehuurd gegaan om de sleutel op te halen en de nodige instructies te krijgen. We hadden een prachtige kamer en omdat de meeste huisgenoten vrijwel de gehele tijd weg waren vanwege de feestdagen hadden we practisch het hele huis voor onszelf. De verhuurder had gevraagd of we op hun kat sebastian wilde passen terwijl wij daar verbleven wat we natuurlijk ook helemaal niet erg vonden. Was een hele lieve maar vooral ook prachtige kat, typisch australisch want ik heb hem niet een keer zien rennen, meneer kende alleen maar slakkengang en schildpad snelheden. Verder hebben we die dag niet zo heel veel gedaan, ik ben nog een keertje op en neer gegaan om mijn laatste spulletjes op te halen en Tony heeft vooral rustig aan gedaan aangezien hij een nogal lange slaaploze vluchtreis achter de rug had gehad.

En dan gaan we nu naar de allerbelangrijkste dag van het jaar, vele herkennen deze als de dag van de rode dikke man met de witte baard, getrokken door zijn vliegende vleugeloze hoefachtigen met gewei. Ik persoonlijk vind toch wel dat deze dag wat meer in teken staat van een nog veel belangrijker persoon, eentje die deze dag precies 25 jaar geleden geboren is, die jullie waarschijnlijk allemaal wel herkennen van die geweldig leuke blogs die jullie zo af en toe te lezen krijgen. Ter gelegenheid van deze belangrijke gebeurtenis zijn Tony en ik die dag naar de Taronga zoo gegaan. Vanwege het 100 jarige bestaan van deze zoo mag iedereen op zijn of haar verjaardag voor 1 dollar naar de zoo en krijg je ook nog een leuke birthday button. Achteraf bleek dat je die ene dollar aan het goede doel moest doneren waardoor je ook nog meteen een goed gevoel krijgt. Bij binnenkomst wordt je door je coole verjaardagsbutton continue door iedereen gefeliciteerd wat mijn verjaardag toch wel extra leuk maakte. De zoo zelf is ontzettend gaaf, vooral omdat de dieren in de zoo grotendeels uit Australie komen, en deze zie je normaal gesproken niet in een andere zoo. :) Om half 12 werd de tasmaanse duivel gevoerd, een handig opruimertje van roadkills en andere karkassen. Hij bijt gewoon door bot heen en verorbert alles. Er werd ons zelfs vertelt dat omdat deze dieren nogal een slecht zicht hebben ze liever een paar dagen oude dode dieren hebben, deze ruiken ze dan veel beter, jammie. Er was die dag oook nog een mooie zeeleeuwen show en een roofvogelshow, met prachtige grote roofvogels uit Australie. 'S avonds heeft Tony mij gezellig getrakteerd op een italiaanse lasagna in mijn favoriete buurt van Syndey 'the Rocks'.

Zondag 26 december heb ik Tony een tour door Sydney gegeven zoals ik die gekregen had bij de gratis tour een aantal maanden geleden minus de interessante historie erachter dan want dat was ik natuurlijk al weer vergeten. :P Het leek mij leuk om Tony een stukje van Pitt st, de grote winkelstraat in het centrum te laten zien wat al snel een hele grote fout bleek te zijn... Boxing day (2de kerstdag) betekend hier flinke kortingen waarin heel sydney en tourism de straat op gaan en in 100de meters lange rijen gaan staan om een winkel binnen te komen.. Gelukkig hebben we deze gekte niet in Nederland (A) en ook totaal onbegrijpelijk want die fikse kortingen waar iedereen zijn zuurstof en ribbenkast voor opofferd zijn gewoon tot er met oudjaarsdag geldig... 's Avonds hadden we een heel tof uitje. Ik had namelijk kaartjes geregeld voor een circus theather in het Opera huis. Deze show werd gegeven in de grote concertzaal en was echt geweldig om te zien. Dit circus speelde zich af in 1903 en tussen alle geweldige circusacts door werd een soort tussenshow opgevoerd, vandaar het theather karakter. Er was gebruik gemaakt van levensgrote houten olifanten bestuurd als poppen wat erg gaaf was om te zien.

De volgende dag zijn we vroeg vertrokken (7.45 :o) omdat we graag de grand canyon track in de blue mountains wilde wandelen. Helaas hadden we een beetje verkeerd op de kaart gekeken en hebben we uiteindelijk de Popes Glen track gewandeld, deze was ook wel erg mooi en bevatten prachtige uitzichten en leuke riviertjes langs de route. Na 15 kilometertjes waren we allebei toch wel behoorlijk moe gewandeld en blij weer op het station aangekomen te zijn. Moe gewandeld van de dag ervoor waren we lekker naar Coogee beach gegaan waar Tony voor het eerst heeft kunnen kennismaken met de australische golven. Deze kennismaking ging niet geheel vlekkenloos en Tony heeft een aantal keer de kracht van de golven ondervonden nadat zijn benen onder hem uit geslagen werden. Verder was het dagje aan het strand heerlijk. Al moesten we na 3 uurtjes toch wel echt de schaduw opzoeken voordat we zo rood werden als kreeften, of menig ander op het strand. Het strand kent eigenlijk maar 2 kleuren, knalrood of heel diep bruin.

De dag voor oud en nieuw zijn we gezellig Chinatown in gegaan, dit is eigenlijk gewoon een kleine chinese wijk waar alles ook ineens overal in het chinees wordt aangegeven. We hebben hier de leuke paddington markt bezocht waar van allerlei snuisterijen verkocht worden. Vanuit daar zijn we naar darling harbour gelopen richting de botanische tuinen. We wilde namelijk graag met oud en nieuw vuurwerk van de harbour bridge zien knallen, echter dit is een nogal spectaculair event wat de nodige planning vereist. Kaarten voor toplocaties kunnen zelfs oplopen tot 400 dollar. Er zijn echter ook wel de nodige gratis plekken maar hiervoor moet je tijd opofferen, heel veel tijd. De botanische tuinen had zo'n plek, dus we wilde even invertariseren vanaf welke punten je de beste view had. Echter kwamen we er al gauw achter dat er vrijwel geen plekken waren waar de je brug fatsoenlijk kon zien door de bomen. Hierdoor hadden we besloten om uiteindelijk bij Blues point reserve te gaan staan wat een onbelemmerd zicht vertoonde op de harbour bridge. Deze plek zou vanaf 8.00 am open gaan dus dat vereiste wel de nodige disipline om op te staan. We hebben hier totaal 16 uur gezeten voordat het vuurwerk zo spectaculair van de brug knalde, samen met nog 15.000 andere mensen. Speciaal voor jullie heb ik een kleine indruk in foto's (komen online wanneer ik weer wifi heb).

2 Januari was alweer onze laatste dag in Sydney, We zijn toen naar de Art gallary van NSW gegaan, waar je gratis toegang tot had. Dit museum vertoonde een prachtige collectie van schilderijen, er was ook een leuke sectie over asian history waar je zelf een lesje schrijven met inkt kon krijgen in wat ik dacht dat chinese tekens waren. Later had ik dit gevraagd en bleek het gewoon het engelse alfabet te zijn alleen leuk gerangschikt. Op een afdeling was een mooie reeks te zien van een stier die per schilderij steeds abstracter werd, erg grappig om te zien en ik ben benieuwd of jullie de stier nog herkennen in het laatste schilderij (zie foto's). Verder was hier echt een fantastische afdeling met allemaal aboriginal art te zien (zie foto). Om een uurtje of 4 hadden we nog even afgesproken met Jade en haar vriend waarna we nog een uurtje hadden om door het modern art museum te lopen (ander museum), we hadden uiteindelijk maar 3 kwartier nodig en ik kan je zeggen dat ik officeel geen fan ben van moderne kunst... Wanneer ik zou struikelen over een steen en wat stof zal doen opwaaien geeft dit nog fraaiere kunst dan de meeste stukken die ik heb mogen bewonderen in dit museum. Na nog naar een fraai uitzichtpunt over de harbour bridge en noord sydney te zijn geweest zijn we nog gezellig wat gaan drinken in een lokale pub. Uiteindelijk hebben Tony en ik de avond afgesloten bij een thai's tentje in broadway waar ik heerlijke chasuwnut noodles heb gegeten, waarna ik Tony over de campus heb geleid waar ik afgelopen 4 maanden heb gestudeerd, met uitzicht op de gigantische vleermuizen die hier in grote getale over de campus vliegen.

In de volgende blog begint ons avontuur op wielen. Xx Sacha